Δεν είναι σαφές για όλους τους γονείς ότι το παιδί πρέπει να μάθει να στηρίζεται στις δυνάμεις του, να διεκδικεί πράγματα μόνο του και να μαθαίνει από τα λάθη του. Αυτή η στάση που τελικά κρατούν απέναντι στο παιδί έχει ως συνέπεια τα παρακάτω…
- Με το να είσαστε υπερπροστατευτικοί με το παιδί, δεν το αφήνετε να μάθει από τα λάθη του και γενικά από τη ζωή.
- Δε μαθαίνει να μάχεται και να διεκδικεί αυτά που θέλει και θεωρεί τα πάντα δεδομένα. Και πώς όχι, από τη στιγμή που ξέρει πως θα του εξασφαλίσετε εσείς ό,τι λαχταρήσει.
- Ουσιαστικά μεγαλώνετε ένα ευθυνόφοβο παιδί που αρέσκεται να στηρίζεται στις πλάτες άλλων και να μην είναι ποτέ αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο.
- Επειδή ακριβώς ισχύει το παραπάνω, το παιδί δεν είναι ευτυχισμένο. Και πώς να είναι, από τη στιγμή που δεν έχει μάθει να κερδίζει πράγματα με κόπο και αγώνα; Όσο και βολικό να είναι, από ένα σημείο και μετά καταντάει ανούσιο να είναι όλα εύκολα.
- Από εκεί και πέρα, δε δομείτε σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί σας. Ακόμα κι αν ισχυρίζεστε στον εαυτό σας ότι εμπιστεύεστε το μικρό σας, πρακτικά δείχνετε το ακριβώς αντίθετο!
Έχει αποδειχθεί πως ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με έναν ή δύο υπερπροστατευτικούς γονείς εξελίσσεται σε έναν ενήλικα που δεν μπορεί να αποφασίσει για θέματα που αφορούν τη ζωή του καθώς πάντα αποφάσιζαν οι άλλοι για εκείνον και έτσι δεν έχει μάθει να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία. Δεν πιστεύει στον εαυτό του και έχει πειστεί πως για να τα καταφέρει χρειάζεται πάντα κάποιον δίπλα του για να τον βοηθά ή να τον καθοδηγεί. Το αποτέλεσμα είναι να προσκολλάται στους άλλους δημιουργώντας σχέσεις εξάρτησης και πάντα να φοβάται μήπως τον εγκαταλείψουν. Επίσης η υπερπροστασία οδηγεί σε ναρκισσιστικές τάσεις αλλά και στο γνωστό σύνδρομο «Πίτερ Πάν» όπου ένας ενήλικας αρνείται να ωριμάσει και φέρεται παιδιάστικα.
Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται με τα μεγαλύτερα παιδιά στην περίοδο της προ-εφηβείας και της εφηβείας, όπου η υπερπροστασία των γονιών μεταφράζεται ως έλλειψη εμπιστοσύνης και αυτό βεβαίως μπορεί να προκαλέσει σοβαρότατα προβλήματα στις οικογενειακές σχέσεις. 
Οι απαγορεύσεις και οι ιδιαίτερα αυστηροί έλεγχοι και κανόνες στην εφηβείαμπορεί να προκαλέσουν τραγικά αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ως αντίδραση τα παιδιά μπορεί να κάνουν κατάχρηση ουσιών (κάπνισμα, αλκοόλ, ναρκωτικά), να έχουν κατά βάση φίλους που δεν εγκρίνουν οι γονείς, να ξενυχτούν και να είναι ιδιαίτερα επιθετικά.
Σίγουρα δεν μιλάμε για απόλυτες ελευθερίες στα παιδιά πρέπει να υπάρχει ο έλεγχος από τους γονείς αλλά πάντοτε με κάποια όρια. Ο γονιός πρέπει να ξέρει που είναι το παιδί, με ποιους φίλους κάνει παρέα, τι δραστηριότητες έχει και να θέτει ορισμένους κανόνες. Αυτό που δεν είναι ωφέλιμο όμως είναι να βρίσκεται συνέχεια κολλημένος στο παιδί, απλά και μόνο στη περίπτωση που κάτι έκτακτο ή κακό θα συμβεί. Η αυτοπεποίθηση ενός παιδιού ενισχύεται μέσα από τα βιώματα του και τις εμπειρίες του και για αυτό να δείχνουμε υπομονή και εμπιστοσύνη μέχρι να τα καταφέρει μόνο του. Ένα παιδί στερημένο και καταπιεσμένο από βιώματα, μεγαλώνοντας θα προσπαθήσει να ζήσει όλα όσα του έλειψαν και αυτό που μπορεί να πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Έτσι λοιπόν αυτό που καλό είναι να έχουν οι γονείς στο μυαλό τους: «Ουσιαστική παρουσία στη ζωή των παιδιών μας άλλα όχι υπερβολική παρέμβαση». πηγη & pasmina.gr
ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΥ – ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ – Δρ ΧΑΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΠΑΙΔΙΩΝ & ΕΦΗΒΩΝ
