H μαρτυρία μιας πρώην μαθήτριας του Αρσακείου για τον τρόπο που την προσέγγισε ο Δημήτρης Λιγνάδης.
Την Κυριακή το πρωί, μετά τις ραγδαίες εξελίξεις του προηγούμενου Σαββάτου και την παραίτηση του Δημήτρη Λιγνάδη από το Εθνικό Θέατρο, επικοινώνησε μαζί μου μια παλιά μαθήτρια του Αρσακείου. Μεταφέρω εδώ τη μαρτυρία της, με τη διευκρίνιση ότι τα στοιχεία της είναι στη διάθεσή μου, αλλά δεν πρόκειται -εφόσον η ίδια δεν το επιθυμεί- να τα αποκαλύψω.
Ακολουθεί η μαρτυρία:
Τη σχολική χρονιά 1990-91 ήμουν μαθήτρια της Β’ Λυκείου στο Αρσάκειο Ψυχικού. Στο πλαίσιο του ανεβάσματος μιας σχολικής θεατρικής παράστασης («Η Τύχη της Μαρούλας» του Δημήτρη Κορομηλά), γνώρισα τον Δημήτρη Λιγνάδη, στον οποίο είχε ανατεθεί από τη Διεύθυνση του σχολείου μας να επιμεληθεί την παράσταση. Συμμετείχα στην παράσταση και από τις πρόβες άρχισα να διαπιστώνω έναν πολύ έντονο εστιασμό του Δημήτρη Λιγνάδη σε μένα. Ήμουν 16 χρόνων, και σε αντίθεση με άλλα κορίτσια της ηλικίας μου και συμμαθήτριές μου, δεν ήμουν αυτό που λέμε «σχηματισμένη γυναίκα» σωματικά, αλλά παιδί. Μια φορά, στο τέλος της σχολικής μέρας, μου ζήτησε να πάμε να μιλήσουμε σε ένα κοντινό πάρκο. Εκεί, κάτσαμε σε ένα παγκάκι, όπου άρχισε να μου λέει πράγματα που με μπέρδεψαν πάρα πολύ συναισθηματικά: μου απήγγειλε ποιήματα, μου μιλούσε για τα παιδικά του χρόνια και τη σχέση του με την οικογένειά του, μου έλεγε ότι με βλέπει σαν τη Λάουρα στον «Γυάλινο Κόσμο» και τον εαυτό του σαν τον Τομ, μου έλεγε ότι είμαι ξεχωριστή, μου έλεγε ότι δεν ήμουν σαν τις άλλες (αυτό το έλεγε περιφρονητικά για τα άλλα κορίτσια). Μου έλεγε ότι εγώ κι αυτός ήμασταν ίδιοι. Μου έλεγε ότι μ’ αγαπούσε. Στο τέλος μου έδωσε και τη διεύθυνση του σπιτιού του και μου είπε ότι θα ήθελε να πηγαίναμε κι εκείνη την ώρα σπίτι του, αλλά είχε παράσταση. Μετά με χαιρέτησε παίρνοντάς με αγκαλιά. Τους επόμενους λίγους μήνες επανέλαβε πολλές φορές την πρότασή του να πάω στο σπίτι του, γιατί «με αγαπούσε». Τον ενοχλούσε που αρνιόμουν να το κάνω, αλλά επέμενε φορτικά. Ήμουν εξαιρετικά συνεσταλμένη, γεγονός που εκ των υστέρων θεωρώ ότι ήταν καθοριστικό στην επικέντρωση στο πρόσωπό μου, στον έλεγχο που προσπάθησε να μου ασκήσει, στην πίεσή του να πάω μόνη μου σπίτι του. Σε ένα σχολικό πάρτι, με πήρε στο πίσω μέρος της ταράτσας για να μη μας δουν οι άλλοι μαθητές, με αγκάλιασε πολύ σφιχτά, με φίλησε στο λαιμό, μου είπε ότι θα με αγαπάει για πάντα και να πάω να τον βρω. Προσπαθούσε να μπει στο μυαλό μου, με είχε μπερδέψει πάρα πολύ. Με είχε ξεμοναχιάσει, προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω μοναδική, μου έλεγε απίστευτα πράγματα για να με πείσει, με σκοπό να πάω σπίτι του. Νιώθω τυχερή που αρνήθηκα τελικά να πάω, αλλά ακόμα κι έτσι, όσα κατά καιρούς πληροφορούμουν υπό τη μορφή φημών και όσα τώρα έρχονται στο φως της δημοσιότητας, με κάνουν να αναρωτιέμαι για το πόσα άλλα παιδιά και νέοι άνθρωποι μπορεί να βρέθηκαν στη δική μου θέση και δυστυχώς και σε πάρα πολύ χειρότερη από τη δική μου θέση. Η αρχική μου σκέψη ήταν να μιλήσω επώνυμα για όλα αυτά, αλλά τελικά νιώθω ότι δεν έχω καμία ψυχική δύναμη να έρθω αντιμέτωπή του. Φοβάμαι ότι ούτε σε αυτό είμαι η εξαίρεση.
Στο συντηρητικό σχολείο, το Αρσάκειο, το καλό σχολείο, το σχολείο της αριστείας, όπου κάνανε παρατήρηση στις μαθήτριες για το μήκος της φούστας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, στο σχολείο αυτό επί πολλά χρόνια όχι ένας αλλά δύο καθηγητές την έπεφταν συστηματικά σε ανήλικες μαθήτριες -με άλλο τρόπο και σε μαθητές.
Τη διήγηση που διαβάσατε πιο πάνω σε παραλλαγές ως προς την κατάληξη, την έχουν μεταφέρει μεταξύ τους πάρα πολλές μαθήτριες και μαθητές που συμμετείχαν στις θεατρικές ομάδες από το μακρινό 90-91 και για πολλά πολλά χρόνια. Τις τελευταίες μέρες αυτά λέγονται σχεδόν δημόσια σε σχόλια, post, στις ομάδες των μαθητών Αρσακείου στο facebook. Και προσθέτουν ότι η Διοίκηση του σχολείου ήξερε και έκανε τα στραβά μάτια (επίσης για πολλά χρόνια και για πολλά περιστατικά).
Σε δημόσιο σχολείο, βέβαια, καθηγητής που θα παρενοχλούσε μαθήτριές του ή θα τα έφτιαχνε με μαθήτριές του, θα είχε φύγει τη δεύτερη χρονιά. Ή στην πρώτη διαμαρτυρία γονέα.
Αυτά τα κακά δημόσια σχολεία, που δεν είναι σχολεία της “αριστείας”. Τα “κακά” δημόσια σχολεία που δεν έχουν τον κ. Μπαμπινιώτη να ασχολείται με αν χρησιμοποιούν ελληνικές ή αγγλικές λέξεις, αλλά προσπαθούν να βρίσκονται δίπλα στα πραγματικά προβλήματα των παιδιών. Στα “κακά” δημόσια σχολεία που δεν επικρατεί αυτή η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.
Αναμένουμε την ανακοίνωση της Φιλεκπαιδευτικής εταιρείας για το θέμα.
Αναμένουμε τη συγνώμη του κ. Μπαμπινιώτη για τα όσα δεν έκανε όλα αυτά τα χρόνια.
Φοβάμαι ότι θα αναμένουμε πολύ…
Η συγκάλυψη είναι δεύτερη φύση
2020mag.gr
