Εν αρχή το χάος;
Κοίτα να δεις που είναι φορές που το λευκό μιας σελίδας άγραφης, μπορεί να γίνει ένα πέλαγο που η κάθε λέξη να είναι ένα μικρό καραβάκι σαν αυτά τα χάρτινα που φτιάχναμε παιδιά, έτοιμο να ταξιδέψει τις σκέψεις στην απεραντοσύνη ενός σύμπαντος που διαστέλλεται όπως οι μέρες που ζούμε, αιχμάλωτοι ενός σαρδόνιου χαμόγελου που επιταχτικά, αυτάρεσκα και ηγεμονικά δίνει οδηγίες από μια γιγαντιαία οθόνη που τα χρώματά της σκιάζουν τις λεπτές αποχρώσεις μιας ζωής που περισσεύει μπρος στα μεγαλεπίβολα σχέδια, στους «άκομψους» και επικίνδυνους πειραματισμούς ενός αιώνα που θέλει να μείνει ανεξίτηλος στην μνήμη των ανθρώπων.
Απαγορεύεται να με απαγορεύεις
Οι απαγορεύσεις πάνω στις γρανιτένιες σκληρές επιφάνειες ορίζουν το αβέβαιο μέλλον. Φόβος, απόγνωση, αποκαθήλωση κάθε μνήμης που ορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.
• Πως μπορώ να σε «δω» αν δεν βλέπω τα μάτια σου;
• Πως μπορώ να σε «ακούσω» αν δεν ακούω τη φωνή σου;
• Πως μπορώ να σε αισθανθώ αν τα σώματα είναι σε μόνιμη εξορία;
• Πως μπορώ να ζήσω αν δεν ζω;
Ημερολόγιο καταστρώματος 1η ημέρα:
Σήμερα σε είδα να κοιτάζεις τον εαυτό σου σ΄ ένα τεράστιο καθρέπτη. Τα μάτια σου είχαν καταφέρει να προσαρμοστούν στον μόνο ελεύθερο και μη ελεγχόμενο χώρο … το δωμάτιό σου. Η μετακίνησή σου από δωμάτιο σε δωμάτιο δεν απαιτούσε «βεβαίωση μετακίνησης πολίτου», κι αυτό σού δημιουργούσε μια πρόσκαιρη ευεξία, μέχρις ότου χρειάστηκε να μετακινηθείς στο απέναντι από το δικό σου σπίτι, κατάστημα οπτικών.
Υπήρχε ανάγκη να δεις τα πράγματα ξανά απ’ την αρχή, γιατί όλα φαίνονταν μικρά … ακόμη και η ζωή, οι φίλοι, τα κοντινά πρόσωπα, οι μικροχαρές του παρελθόντος … Οι ειδικοί είχαν προνοήσει για την περίσταση, δημιουργώντας ένα καινούργιο ζευγάρι γυαλιά υψηλών προδιαγραφών με δυνατότητες αναπροσαρμογής της πραγματικότητας, και αυξομείωσης των συναισθημάτων ανάλογα με το οπτικό πεδίο ή τα δεδομένα που θα προέκυπταν κάθε φορά από τις ημερήσιες ανακοινώσεις των κυβερνανθρώπων.
Σκέφτηκες πως είναι μια κάποια λύσις. Κάτι σου θύμιζε από το παρελθόν, αλλά είχες ήδη ξεχάσει. Η μνήμη στην περίπτωσή σου, ήταν μια άχρηστη διαδικασία που εξασφάλιζε «υλικο καύσης» μόνο για την κατάθλιψή σου.
Ημερολόγιο καταστρώματος 623η ημέρα:
Σήμερα σε είδα να κοιτάζεις απ’ το παράθυρό σου έναν πραγματικό άνθρωπο που προσπαθούσε εναγωνίως να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ήτο φανερό πως ο άμοιρος είχε ξεχάσει να περπατάει. Τα τεράστια, κρατικά, λευκά καμιόνια απολύμανσης των δρόμων, εμπόδιζαν το περπάτημά τους. Γλιστρούσε, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Σε είδα να τον κοιτάζεις και να δακρύζεις, σε είδα να γονατίζεις μέσα στο μικρό δωμάτιο και να κλαις … να ουρλιάζεις φωνάζοντας γιατί … γιατί … γιατί … Έχεις πλέον σταματήσει να μιλάς … μονάχα πληκτρολογείς ασταμάτητα, κι αυτό σε ανησυχεί ως προς το «προσδοκώμενο όφελος» … Η ανακοίνωση εχθές έλεγε πως είναι θέμα χρόνων, η ζωή να ξαναβρεί τους συνήθεις ρυθμούς της … Το αντιμικροβιακό επιτελείο των επιστημόνων έχει ήδη αποκρυπτογραφήσει 1 εκ. επικίνδυνους μικροοργανισμούς … Άρα όλα βαίνουν καλώς … ή όχι;
Ημερολόγιο καταστρώματος 867η ημέρα:
Σήμερα ο ουρανός έχει ένα χρώμα παράξενο. Στην πόλη τα ντρόουν επιθεωρούν τις μεγάλες λεωφόρους. Στρατιώτες με άσπρες στολές ελέγχουν τις εξόδους και τις εισόδους των πόλεων. Οι αριθμοί των νεκρών καταγράφονται σε μεγάλες ηλεκτρονικές οθόνες στη μέση κάθε πλατείας. Στην οθόνη του κινητού σου στο κάτω μέρος, με έντονα κόκκινα γράμματα, περνούν οι νεκροί της μέρας με ον/επώνυμο που αφορούν με βάση τα ηλεκτρονικά σου δεδομένα, τους δηλωμένους φίλους σου.
Σε είδα ξανά να συγκινείσαι … τον ήξερες …την ήξερες … τους ήξερες … είχατε περάσει πολλά … αξιόλογοι άνθρωποι … έμπιστοι … και φίλοι … φίλοι καλοί … Προσπάθησες να θυμηθείς … μάταια … χαμογέλασες με πικρία κλείνοντας τα μάτια … θα ήθελες να είσαι εκεί για ένα τελευταίο αντίο … αλλά απαγορεύεται … όλα απαγορεύονται πια …
Το βλέμμα σου είχε ξεχαστεί στο κάδρο του βορινού τοίχου, σε μια σκηνή από ένα φιλμ νουάρ… Και ξαφνικά … το κουδούνι τάραξε την απόλυτη σιωπή και τις νοσταλγικές σκέψεις … Ήταν από την διανομή φαγητού έγκλειστων πολιτών … Οι νομοταγείς είχαν παροχές, οι «αγνώμονες» παραβάτες, πρόστιμα και τιμωρίες (όπως πάντα άλλωστε, και προ της μεγάλης αυτής συμφοράς).
Όλα υπό έλεγχο … Ο έλεγχος και η τάξη κάποτε ήταν αιτία αντίδρασης για σένα, τώρα έγινε προαπαιτούμενο της ζωής σου … Αρχίζω να σε λυπάμαι καημένε … Δεν μπορεί να είσαι εσύ αυτός που ήξερα κάποτε …
Ημερολόγιο καταστρώματος 1026η ημέρα:
Σήμερα σε συνέλαβαν. Προέβης είπαν, σε ακατανόητες πράξεις … Έσπασες όλα τα παράθυρα της κατοικίας σου, κι άρχισες να φωνάζεις, να ουρλιάζεις … ελευθερία … ελευθερία … ελευθερία.
Σήμερα ίσως κατανοήσεις πως το τελευταίο ελεύθερο μέρος για σένα, ήταν αυτό που κατέστρεψες … ή όχι; Τα μεγάφωνα από τα ιπτάμενα περιφερόμενα ντρόουνς μετέδιδαν μια ευχάριστη και «ελπιδοφόρα» είδηση … το αντιμικροβιακό επιτελείο των επιστημόνων, έλεγαν, κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει 2 εκ. επικίνδυνους μικροοργανισμούς … η μέρα πλησιάζει … η μέρα πλησιάζει … «Πολίτες μην κινήστε ασκόπως, σεβασθείτε την ζωή των άλλων … η μεγάλη μέρα πλησιάζει».
Αντί επιλόγου
Κλεισμένος στο λευκό απολυμασμένο κελί σου στην πτέρυγα ανεπιθύμητων, δεν μπορείς ν’ ακούσεις πια τίποτα … Λοιπόν ξέρεις κάτι; Σήμερα άρχισα να μην σε λυπάμαι … Αρχίζεις να γίνεσαι ξανά αυτός που ήξερα κάποτε … ά ν θ ρ ω π ο ς … Δεν ξέρω αν ζήσεις … αλλά τουλάχιστον ξέρω πως θα ‘σαι ελεύθερος …ακόμη και στην δική τους φυλακή … ένας ε λ ε ύ θ ε ρ ο ς ά ν θ ρ ω π ο ς …
Αριστοτέλης Γ. Καλλής
Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας
Πτ. Πολιτ. Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών
Nemeahistory.bloqspot.com
