Καθώς το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, τα κυβερνητικά επιτελεία και οι εκπρόσωποι των επιχειρηματικών ομίλων του τουρισμού μιλάνε για μια πολύ καλή σεζόν. Και πράγματι, οι επισκέπτες στη χώρα μας είναι ήδη πολλοί και αναμένονται κι άλλοι. Μιλάνε για την «ατμομηχανή της οικονομίας», που θα κάνει και πάλι το «θαύμα» της. Μόνο που όλο αυτό το «θαύμα», εκτός του ότι στηρίζεται στην άγρια εκμετάλλευση χιλιάδων εργαζόμενων κάθε χρόνο, δεν αφορά την εργατική – λαϊκή οικογένεια στην Ελλάδα. Γι’ αυτούς το «όνειρο» των διακοπών δεν είναι απλά… «θερινής νυκτός», αλλά στην κυριολεξία απλησίαστο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Πρώτον, το κόστος μετακίνησης σε οποιονδήποτε προορισμό είναι αυξημένο έως και 30% – 35% σε σχέση με πέρυσι, την ίδια ώρα που ακρίβεια σε όλα τα αγαθά, τσακίζει το έτσι κι αλλιώς πενιχρό εισόδημα για τη μεγάλη πλειοψηφία των βιοπαλαιστών.
Τα μονοπώλια στην ακτοπλοΐα έχουν ξεσαλώσει και το κόστος μετακίνησης με πλοίο μετ’ επιστροφής για μια τετραμελή οικογένεια και ένα μεσαίο αυτοκίνητο, κυμαίνεται στην καλύτερη περίπτωση από 300 ευρώ για τους πολύ κοντινούς προορισμούς, μέχρι 700 – 800 για μακρινούς, υπολογίζοντας θέσεις οικονομικές (καταστρώματος) και σχετικά πολλές ώρες ταξιδιού. Δεν μιλάμε για καμπίνα ή για τα πολύ γρήγορα πλοία, όπου οι τιμές αυξάνονται κατά πολύ, και …ούτε κατά διάνοια με αεροπλάνο.
Δεύτερον, το κόστος μετακίνησης στο νησί, όπου οι τιμές στα καύσιμα είναι ακόμα πιο τσουχτερές από τα αστικά κέντρα, και τρίτον, το κόστος διαμονής, που στην καλύτερη περίπτωση – σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο και όχι ξενοδοχείο – σημαίνει το λιγότερο 45-50 ευρώ τη μέρα, με πολύ συντηρητικούς υπολογισμούς. Αν προστεθούν το κόστος διατροφής – διασκέδασης και η παραμονή σε μια οργανωμένη παραλία, όπου γίνεται η μπίζνα της …ξαπλώστρας, το κοντέρ δεν σταματάει να «γράφει».
Χωρίς υπερβολή, η οικογένεια που αναφέραμε θα πρέπει να ξοδέψει δύο και παραπάνω μηνιάτικα για να μπορέσει να ξεφύγει για ένα διάστημα όχι παραπάνω από 7 – 10 μέρες, το οποίο είναι πλέον για την πλειοψηφία των εργαζομένων το διάστημα που μπορούν να «αποδράσουν». Και, βέβαια, η ίδια οικογένεια θα πρέπει προνοήσει να αφήσει και κάτι στην άκρη για την επιστροφή, γιατί οι λογαριασμοί και τα διάφορα χαράτσια δεν κάνουν διακοπές…
Ακόμα και οι «τυχεροί» που έχουν μια κατοικία, ή έναν χώρο να φιλοξενηθούν, δεν μπορούν να γλυτώσουν το τεράστιο πλέον κόστος μετακίνησης, που ανέρχεται σε πάνω από το μισό του συνολικού κόστους. Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς που επιλέγουν – και καταφέρνουν να βρουν – χώρους για ελεύθερο κάμπινγκ, ή για όσους κοντά στα αστικά κέντρα θέλουν να χαρούν λίγες στιγμές στη θάλασσα: Η μετακίνηση παραμένει «Γολγοθάς», ενώ οι πιο ωραίες παραλίες – φιλέτα είναι ιδιωτικοποιημένες, ή παραδομένες στην επιχειρηματική δραστηριότητα, με «υπηρεσίες» που φτάνουν για μια 4μελή οικογένεια το 50άρικο, στην καλύτερη περίπτωση. Οι δε ελεύθερες παραλίες ολοένα και λιγοστεύουν, ενώ στην πλειοψηφία τους είναι παρατημένες και σε κακή κατάσταση.
Κάπως έτσι, μια ζωτική ανάγκη για τον εργαζόμενο και τη λαϊκή οικογένεια, όπως αυτό της ξεκούρασης και της αναψυχής κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής άδειας, γίνεται πανάκριβο εμπόρευμα, απλησίαστο για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Κι αυτό δεν αλλάζει με τα διάφορα επιδοτούμενα προγράμματα του λεγόμενου «κοινωνικού τουρισμού» και «τουρισμού για όλους», που αποτελούν …παρηγοριά στον άρρωστο: Αφορούν ένα περιορισμένο τμήμα των πιο ευάλωτων εργαζομένων, είναι μικρής χρονικής διάρκειας και δεν μπορούν να καλύψουν την ανάγκη για πραγματικές διακοπές.
Ταυτόχρονα, η «εξωστρέφεια» του τουρισμού, ο προσανατολισμός του δηλαδή σε υψηλότερα εισοδήματα και μαζική πελατεία από άλλες χώρες, βάζει ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στις λαϊκές οικογένειες να απολαύσουν λίγες μέρες ανάπαυσης δίπλα σε μια παραλία. Η ακρίβεια, απότοκο κι αυτή των νόμων της καπιταλιστικής οικονομίας, κάνει απλησίαστα για την πλειοψηφία ακόμα και τα πιο φτηνά «πακέτα». Έτσι, ελάχιστοι είναι και φέτος αυτοί που θα καταφέρουν να αποδράσουν έστω και για λίγες μέρες. Κι αν το κάνουν, θα είναι σε βάρος άλλων αναγκών, από τις οποίες θα πρέπει να κόψουν.
Η διεκδίκηση φτηνών και ποιοτικών διακοπών για όλους τους εργαζόμενους και το λαό είναι ανάγκη να δυναμώσει μέσα από τα συνδικάτα και τους φορείς του κινήματος, παράλληλα με την πάλη για αυξήσεις στους μισθούς, μειώσεις στα ναύλα, κρατική μέριμνα για φτηνή μετακίνηση και διαμονή. Ένας τέτοιος αγώνας δείχνει το δρόμο για να μην είναι οι διακοπές «πολυτέλεια» για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Άλλωστε, η πείρα από τις χώρες όπου οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός τον 20ο αιώνα, το επιβεβαιώνει περίτρανα. Εκεί οι διακοπές ήταν κατοχυρωμένο δικαίωμα για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, με ευθύνη του κράτους, που παρείχε όλα τα μέσα για ξεκούραση και αναψυχή, για ποιοτικό χρόνο σε παιδιά και ενήλικες, δείχνοντας τις δυνατότητες που διαμορφώνονται για την ικανοποίηση των διευρυμένων αναγκών του λαού, όταν η εξουσία βρίσκεται στα δικά του χέρια.
