Δυο μέρες τώρα μας πρήξανε. Κανάλια, εφημερίδες, ενημερωτικά ( τρομάρα τους) site, κάθε είδους «μέσο ενημέρωσης»:
Ο πρίγκιπας Κάρολος αναφέρθηκε συγκινημένος στους «Έλληνες» (τα εισαγωγικά δικά μας) προγόνους του, τον παππού του και τη γιαγιά του. Ο πρίγκιπας και η δούκισα Καμίλα (προσοχή διορθωτή στο ι μη σου ξεφύγει κανένα η) συγκινήθηκαν όταν είδαν το πορτραίτο του παππού πρίγκιπα Ανδρέα.
Ο Κάρολος δάκρυσε όταν κατέθετε στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη (και δεν πήγε το μυαλό κανενός από αυτούς τους λιγούρηδες ότι με τον ψόφο που έκανε και τον αέρα κι όπως δεν φορούσε καπέλο, φυσικό ήταν να πέσει και κανένα δάκρυ, όπως συμβαίνει σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο). Ο Κάρολος ζήτησε να μάθει πώς προχωρούν τα έργα στο πάλαι ποτέ ανάκτορο στο Τατόι.
Πόσο εντυπωσίασε ο σκωτζέζος υπασπιστής που συνόδευε το ζεύγος με το παραδοσιακό κιλτ και την άσπρη κουβέρτα που κουβαλούσε μπας και αρπάξει καμιά πούντα η δούκισσα! Το τελευταίο (ο εντυπωσιασμός) είναι απόλυτα φυσιολογικό:
Είχαμε να δούμε σε επίσημη τελετή στο Σύνταγμα σκωτζέζους στρατιωτικούς από τον Δεκέμβρη του ’44 και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια τότε που στην Αθήνα τραγουδούσαν το γνωστό «τα κορίτσια που΄χαν πρώτα Γερμανούς, τώρα έχουν εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια κι από πίσω ένα σύνταγμα ινδούς».
Κι από κοντά διάφοροι λιμοκοντόροι τάχα μου δημοσιογράφοι που περιφερόμενοι από κανάλι σε κανάλι και από site σε site μας πληροφορούσαν για το πρωτόκολλο: Πώς θα πρέπει να υποκλίνεται κανείς μπροστά στον υψηλότατο, πώς απαγορεύεται να του απευθύνει το λόγο αν προηγουμένως δεν ευαρεστηθεί ο γαλαζοαίματος να του μιλήσει πρώτος και διάφορα άλλα γλοιώδη.
M’ αυτά και μ’ αυτά να πούμε και μεις μερικά ιστορικά στηριγμένοι στα γεγονότα:
Ο Κάρολος της Ελισάβετ και του Φιλίππου της Αλίκης και του Ανδρέα του Γεωργίου Α΄ και της Όλγας…
Ο Φίλιππος, μπαμπάς του Καρόλου και άνδρας της Ελισάβετ ήταν γιός του πρίγκιπα Ανδρέα και της πριγκίπισσας Αλίκης και γεννήθηκε στο ανάκτορο του Μον Ρεπό της Κέρκυρας. το 1921.
Aν μπερδεύεστε με όλα αυτά τα διαδοχο-πριγκιποβασιλικά ανοίξτε κανα site με άρθρα για βασιλολιγούρηδες, γέμισε ο τόπος το τελευταίο τριήμερο. Eμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι ν’ αποφεύγουμε τους περιττούς τίτλους γιατί θα έχανε η μάνα το παιδί, ο βασιλιάς τον πρίγκιπα κι αυτός το λακέ του…
Ο Ανδρέας ήταν τέταρτος γιός του βασιλιά Γεωργίου του Α΄. Αυτόν και τ’ αδέρφια ο μπαμπάς τους, τους έβαλε στο στρατό και τους φόρτωσε γαλόνια. Μετά τη ντροπιαστική ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ένα σύνθημα κυριαρχούσε στους κόλπους των αξιωματικών: «Έξω οι πρίγκιπες από το Στρατό». Το 1909 όταν έγινε η στρατιωτική επανάσταση στο Γουδί οι επαναστάτες αξιωματικοί απαίτησαν την απομάκρυνση των πριγκίπων. Τον Ανδρέα τον απομάκρυναν και τον έστειλαν τάχα μου για τριετή μετεκπαίδευση στη Γερμανία. Στην τυχοδιωκτική Μικρασιατική εκστρατεία πήρε μέρος ως στρατηγός και διοικητής του Β΄ Σώματος Στρατού. Κι εκεί όχι μόνο τα σκάτωσε αλλά και εγκατέλειψε τη θέση του. Το Δεκέμβριο του 1921 η φιλοβασιλική κυβέρνηση, αντί να τον παραπέμψει στο Στρατοδικείο για άρνηση εκτέλεσης διαταγής, επανέφερε στην Ελλάδα τον βασιλικό κανακάρη και τον έστειλε στην Ήπειρο να φυλάει τα πουρνάρια.
Έστειλε στο θάνατο εκατοντάδες στρατιώτες
Οι αξιωματικοί που έκαναν τη στρατιωτική επανάσταση του 1922 που δίκασε και εκτέλεσε τους έξι πρωταιτίους της καταστροφής (ένα στρατηγό τον Χατζηανέστη και τους πολιτικούς Γούναρη, Πρωτοπαπαδάκη, Θεοτόκη, Μπαλτατζή και Στράτο) συνέλαβαν στις 12 Οκτωβρίου 1922 και τον Ανδρέα. Τον έπιασαν στο ανάκτορο της Κέρκυρας, όπου αυτός ο στρατηλάτης φύλαγε Θερμοπύλες, τον μετέφεραν στην Αθήνα και τον δίκασαν στο Στρατοδικείο χωριστά.
Η σύλληψη η δίκη του και η καταδίκη του σε θάνατο για τα ατιμωτικά (για αξιωματικό) αδικήματα της εγκατάλειψης θέσης και άρνησης εκτέλεσης διαταγής ,που οδήγησε στο θάνατο εκατοντάδες στρατιώτες, προκάλεσε οργή στις ευρωπαικές βασιλικές αυλές. Οι βασιλιάδες της Αγγλίας και της Ισπανίας κίνησαν γη και ουρανό για τη σωτηρία του. Μάλιστα ο βασιλιάς της Αγγλίας και ο υπουργός του των Εξωτερικών Λόρδος Κώρζον έστειλαν ειδικό απεσταλμένο στην Ελλάδα , με πλοίο του πολεμικού ναυτικού , τον πλοίαρχο Τάλμποτ με δύο αποστολές. Η μία να αποτρέψει την εκτέλεση των έξι και η άλλη να απελευθερώσει τον Ανδρέα.
Τους έξι δεν πρόλαβε να τους σώσει. Τον Ανδρέα όμως κατάφερε να τον πάρει μαζί του. Οι επαναστάτες αξιωματικοί υπέκυψαν στις πιέσεις όχι μόνο των ξένων αλλά και του βασιλιά Γεώργιου του Β΄, ο οποίος ενώ για του έξι σιώπησε ( τόση έγνοια είχε για τους υποτακτικούς του!), όταν ήρθε η ώρα και κινδύνευε να οδηγηθεί στο απόσπασμα ο θείος του απείλησε ακόμη και με παραίτηση από το θρόνο.
Πέτυχαν λοιπόν να γλυτώσει το κεφάλι του ο Ανδρέας και να μετατραπεί η ποινή του σε ισόβια εξορία. Γράφει σχετικά ο Γιάνης Κορδάτος: « Αργότερα μαθεύτηκε ότι ο πρίγκιπας γλύτωσε το κεφάλι του , γιατί η αγγλική κυβέρνηση υποσχέθηκε να υποστηρίξει τα ελληνικά συμφέροντα στη Θράκη και να δώσει δάνειο.
Ο Πάγκαλος που πάντα ονειρευότανε να ρίξει τον Πλαστήρα και να γίνει αυτός κυβερνήτης , έκανε το χατήρι της Αγγλίας.
Πήγε στο παλάτι και είπε στο βασιλιά: «Μεγαλειότατε , δε θα πάθη ούτε μια τρίχα του πρίγκιπα. Μόνο αν με σκοτώσουν εμένα , θα σκοτωθή και ο πρίγκηψ. Θα τον μεταφέρω εγώ ο ίδιος μέχρι της εξέδρας του Φαλήρου».
Ο Πάγκαλος στην περίοδο αυτή καθόταν σε δυο καρέκλες. Στην καρέκλα των κατώτερων αξιωματικών και στην καρέκλα του βασιλιά. Έπαιζε τον παπά κατά το κοινώς λεγόμενο».
Με την εξορία οι σχέσεις του Ανδρέα με τη γυναίκα του πριγκίπισσα Αλίκη άρχισαν να περνούν κρίση. Κατά το κοινώς λεγόμενο ο Ανδρέας άρχισε τις μπερμπαντιές. Καζίνα , καμπαρέ, ξενύχτια και τα συναφή.
Από την άλλη η γυναίκα του άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα ψυχολογικής κατάρρευσης και να μπαινοβγαίνει σε κλινικές. Από το 1930 ζούσαν χωριστά. Ο Ανδρέας τόριξε στα ποτά, τις γκανιότες και τα ξενύχτια και η Αλίκη στο μυστικισμό.
Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ανδρέας έζησε στη νότιο Γαλλία μέχρι το Δεκέμβρη του 1944 που πέθανε σ’ ένα ξενοδοχείο στο Μόντε Κάρλο.
Κι αυτή μιλούσε με το Θεό.
Η Αλίκη από το μυστικισμό πέρασε στην Ορθοδοξία. Με τον τρόπο της όμως: Πίστευε ότι έπαιρνε απευθείας μηνύματα από το Θεό και πως είχε θεραπευτικές ιδιότητες. Θλιβερή κατάσταση.
Τέλη δεκαετίας του ’40 αρχές δεκαετίας του ’50 πήγε στην Τήνο για να φτιάξει μοναστήρι, αφού προηγουμένως είχε ενδυθεί και το μοναχικό σχήμα. To σχέδιο της τελικά δεν υλοποιήθηκε. Απλά μέχρι το θάνατό της το Δεκέμβριο του 1969 στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, όπου ζούσε κοντά στο γιό της Φίλιππο, φορούσε το μοναχικό σχήμα.
Υστερόγραφο: Ιδιαίτερη εντυπωσιακή ήταν και η πτήση των μεγαθηρίων της RAF. Πράγματι αξιοσημείωτη: Από το Δεκέμβρη του ’44 είχανε να πετάξουν βρετανικά αεροπλάνα πάνω από την Αθήνα και να μη βομβαρδίσουν αμάχους στις λαικές συνοικίες.