Σε εκείνη την κακή πλατεία πριν πολλά πολλά χρόνια, μπόμπιρας ήμουν, υπήρχαν τουλάχιστον τα κλουβιά με τα ζωάκια και τα πουλάκια, ένας μικρός ζωολογικός κήπος που στα μάτια μου φάνταζε ατελείωτος στην απογευματινή βόλτα.
Μετά είπαν θα τη βελτιώσουν, ξαναέγινε μια κακή πλατεία με ένα συντριβάνι που δεν δούλευε σχεδόν ποτέ αλλά – πιο μεγάλα παιδιά τότε – τουλάχιστον υπήρχαν δυο συστοιχίες με φυλλωσιές, κάναμε δοκάρια τις βάσεις τους και το ματς κρατούσε 2 και 3 ώρες … Μετά είπαν θα τη ξαναβελτιώσουν, χάλασαν τις γωνιές των πρώτων μας ραντεβού, αλλά τουλάχιστον υπήρχαν μερικές σκιές και λίγο πράσινο, αλλά πράσινο.
Και μετά ξαναείπαν ότι θα τη βελτιώσουν την κακιά πλατεία και εγώ πλέον είμαι 43 …
Και με τα μεγάλα μου πλέον μάτια (και μέγεθος), μού θυμίζει το δάπεδο στον απόπατο του εξοχικού, στον εξωτερικό καμπινέ που είχαμε κάποτε και στις στιγμές της μεγάλης συγκέντρωσης μέτραγα τα τετράγωνα με τις πλάκες …
Είχα δύναμη και φώναξα τότε που την πρωτοπαρουσίασαν, το είπαν και οι ίδιοι ότι γύρω γύρω θα γεμίσει με καρέκλες … Και άρχισε να γεμίζει … Και γίναν ένας αχταρμάς ξανά … Πλάκες, καρέκλες, τραπέζια, αυτοκίνητα με 2 δέντρα έτσι για ξεκάρφωμα … Και τουλάχιστον τίποτα. Τίποτα. Ποιός μας έχει καταραστεί ρε γαμώτο σε αυτόν τον τόπο … Ποιός ; Τι βουντού να κάνουμε για να σωθούμε ; [Photo credit :Korinthiaki Hmera
