Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι…πραγματική…
ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
ΠΑΠΑΔΑΚΗ
“Αν κάτσεις να σου παίζω ξύλο για τις ανάγκες του έργου, θα σου δίνω κάθε μήνα 480 ευρώ”! Πεινούσε ο φουκαράς. Τι να έκανε; Άλλωστε, αν έλεγε όχι στον “μεγάλο”, τον “πρωταγωνιστή”, τον “θιασάρχη”, πόσο θα τον κρατούσε ακόμη στο θέατρο για να κάνει διάφορες άλλες δουλειές “του ποδαριού”; Άσε δε, που πάντα ήθελε να γίνει ηθοποιός.
Έστω και…έτσι, λοιπόν, θα έκανε μια αρχή και ποιος ξέρει…Μπορεί ετούτη η ευκαιρία να είναι γι αυτόν μια μεγάλη και σημαντική στιγμή της ζωής του, για να ξεκινήσει μια λαμπρή καριέρα στο θέατρο, δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς…
Είπε, λοιπόν, το “ναι”…480 ευρώ το μήνα, άλλωστε, δεν είναι…και λίγα για έναν άνθρωπο που ζει στην Αθήνα και δεν έχει…τσιγάρο να καπνίσει… Άλλωστε…Σιγά τώρα…Τι ξύλο να φάει; Έργο είναι. Το ξύλο είναι ψεύτικο. Κάνει ότι σε δέρνει ο άλλος… Δε σε δέρνει στ΄ αλήθεια… Τώρα, βέβαια, θα μου πεις…Άμα του ξεφύγει και καμιά πιο…”αληθινή” σφαλιάρα, ε…άνθρωπος είναι κι αυτός…Όσο καλός ηθοποιός κι αν είναι, είναι…άνθρωπος και μπορεί να κάνει κι ένα λάθος…
Πρεμιέρα…Χειροκροτήματα…Γέλια από κάτω ο κόσμος…”Μωρέ αυτός τρώει ξύλο στ΄ αλήθεια…Βρε δες τι καρπαζιές και τι χαστούκια πέφτουν…Να και μια κλωτσιά…Χαχαχαχαχαχα”….
Η πρεμιέρα τελειώνει… Ο κακόμοιρος ο “μικρός” κι ασήμαντος νέος ηθοποιός, που ο ρόλος του είναι να…τρώει ξύλο επί σκηνής, προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει…”Μα πόνεσα τόσο πολύ…Με βαρούσε στ΄ αλήθεια. Ο…ώμος μου…Μελάνιασε”….
Το βράδυ βάζει λίγο πάγο στον ώμο τον μελανιασμένο. “Η τέχνη θέλει…θυσίες”, σκέφτεται… “Άλλωστε…480 ευρώ θα πάρω στο τέλος του μήνα…Τι έγινε δηλαδή αν φάω και λίγο ξύλο βρε αδελφέ; Αντέχω σου λέω. Αντέχω”!
Οι μέρες περνάνε. Ο κόσμος από κάτω γελάει με την ψυχή του. Και το ξύλο πάει σύννεφο… “Σε παρακαλώ. Μην με βαράς άλλο στ΄ αλήθεια. Δεν αντέχω άλλο ξύλο”… Ο φουκαράς δεν άντεξε. Μίλησε στον…μεγάλο θιασάρχη και πρωταγωνιστή του έργου. Κι εκείνος, μετά από αυτή την εξήγηση, τον…έδερνε ακόμα πιο πολύ…Μέχρι και με ένα παλιό τηλέφωνο τον χτύπαγε πάλι στον ώμο…Αχ αυτός ο ώμος…Πάλι νοσοκομείο για περίθαλψη…Τουλάχιστον ας ήταν και στον άλλο ώμο…Όχι μόνο στον ίδιο…Φτάνει πια. Φτάνει!
Πόσες παραστάσεις έχουν μείνει ακόμη; Πόση…αντοχή του έχει μείνει; Εκείνος για να τρώει ξύλο κι ο άλλος…Ο “μεγάλος”…Ο “πασίγνωστος” ηθοποιός, να του ρίχνει κανονικές τις ξυλιές με μία μόνιμη δικαιολογία. Πως “έτσι, το έργο είναι πιο ρεαλιστικό για τον κόσμο…Πιο…αληθοφανές, ρε παιδάκι μου…Με πιάνεις”;…
Θρίαμβος! Ο “μεγάλος” κάνει τον κόσμο να σπαρταράει στο γέλιο…Η παράσταση μαζεύει κόσμο. Όλο και περισσότερος ο κόσμος για να γελάσει με τον φουκαρά που τρώει ξύλο επί σκηνής. Ξύλο αληθινό σου λέω…”Να πάτε να το δείτε. Έχει πολύ γέλιο σου λέω… Να δεις τον πρωταγωνιστή να δέρνει τον άλλο και να σκάσεις στα γέλια. Πολύ γέλιο ρε παιδάκι μου. Πάρα πολύ γέλιο”!…
Ξύλο. Ο κακόμοιρος δεν αντέχει άλλο. Μετράει τις μέρες που τελειώνει και αυτός ο κύκλος των παραστάσεων. Πάντα αγαπούσε το σανίδι. Αλλά το φανταζόταν διαφορετικά… Έλεγε πως ο ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος με ήθος. Και είχε πολύ μεγάλη αγάπη στον “μεγάλο θιασάρχη”… Τώρα βέβαια έχει αλλάξει γνώμη. Και ανυπομονεί να τελειώσει αυτός ο κύκλος των παραστάσεων. Να τελειώσει το ξύλο. Ξύλο και χειροκροτήματα. Χειροκροτήματα και ξύλο. Υπόκλιση στο κοινό. Και η αυλαία πέφτει. Άκου τον κόσμο…Δεν σταματάει να γελάει…Δεν σταματάει να χειροκροτάει…Ξύλο και χειροκροτήματα. Και υπόκλιση…βαθιά…
(ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ) anemos antistasis.gr
