Μελιτζάνες σουφλέ

Λέμε παντός καιρού, αλλά οι καλοκαιρινές μελιτζάνες, όντας στο φόρτε της εποχής τους, δεν συγκρίνονται. Είτε είναι φλάσκες, είτε τσακώνικες, είτε ριγωτές, είτε λευκές -οι τελευταίες αποκαλούμενες και «αυγά του κήπου». Πλούσιος καρπός, χορταστικός και στυπόχαρτος. Με σάρκα που απορροφά ό,τι βρίσκεται δίπλα της: λάδι, σάλτσες, γεύσεις, καπνούς και αρώματα. Με αυτά τα χαρακτηριστικά η μελιτζάνα αγαπήθηκε από τις κουζίνες του κόσμου, ικανοποιώντας πρώτα την πείνα και μετά τις μαγειρικές ανησυχίες.

Σας αρέσουν ή τις απεχθάνεστε;

Εντούτοις, οι μελιτζάνες δεν αρέσουν σε όλους, πιθανότατα λόγω της ιδιότυπης πικράδας τους. Η οποία οφείλεται στην ύπαρξη της στρυχνίνης, φυσική ουσία που σε πολύ μικρή δόση είναι διεγερτική, ανοίγει την όρεξη και προκαλεί σιελόρροια – σκεφτείτε πχ. τις υγρές στρώσεις από μελιτζάνες στον μουσακά, συνδυασμένες με το ραγού και από πάνω αφράτη ξεροψημένη μπεσαμέλ 😉 . Αντίθετα, σε μεγάλες δόσεις γίνεται τοξική και δηλητηριώδης, στοιχείο που πάλι ενέπνευσε σπουδαίες αληθινές και λογοτεχνικές δολοφονίες.

Οι μελιτζάνες μαγειρεύονται με άπειρους τρόπους, άλλοτε κυρίαρχους στο πιάτο και άλλοτε σε ρόλους συνοδευτικούς. Σημειωτέον δε, ότι ενώ τις θεωρούμε λαχανικό, βοτανικώς παραμένουν φρούτο και ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τα μούρα και τις ντομάτες.

Στα τόσα περίεργά τους να προσθέσουμε και την ξεχωριστή τους θέση στη λαογραφία. Στην ιταλική του 13ου αιώνα, η μελιτζάνα μπορεί να προκαλέσει παραφροσύνη. Είναι το φολκλόρ “τρελό μήλο” (mela insana, melanzana). Και στην Αίγυπτο του 19ου αιώνα, η παραφροσύνη λέγεται ότι είναι «πιο κοινή και βίαιη» όταν οι μελιτζάνες είναι καλοκαιρινές.

Εδώ, για όσους τις αγαπούν σας έχουμε μια υπέροχη συνταγή