Διαβάζουμε από τον πάντα καλά ενημερωμένο περί τα… αστυνομικά , συντάκτη του Συγκροτήματος Μαρινάκη, Β. Λαμπρόπουλο, ότι στο πλαίσιο ερευνών της Αρχής για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος (στην οποία προΐσταται ο πρώην αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Χαράλαμπος Βουρλιώτης) «φέρεται ότι συγκεντρώθηκαν άτυπες καταγγελίες για παρασκηνιακές συνεννοήσεις του δημοσιογράφου (σ.σ. Τράγκα) με επιχειρηματίες. Αυτές αφορούσαν “προειδοποιητικά“ ή υποβοηθητικά δημοσιεύματα για αναφερόμενες συναλλαγές τους, αιτήματά τους στις Αρχές κ.ο.κ. Ανάμεσα σε αυτούς φέρεται ότι ήταν δύο επιχειρηματίες από τον κατασκευαστικό τομέα, δύο από τον χώρο των ασφαλιστικών εταιρειών και δύο από τον τραπεζικό κλάδο. Χωρίς, όμως, κανένα στοιχείο τεκμηρίωσης των καταγγελιών, δεν υπήρξαν σχετικές καταγραφές στο πόρισμα της Αρχής, στο οποίο, ωστόσο, αποδίδεται στον Γιώργο Τράγκα το αδίκημα της εκβίασης».
Δεν είναι εκπληκτικό να γίνεται λόγος για… «άτυπες καταγγελίες» που εξετάστηκαν στο πλαίσιο του ανακριτικού έργου ενός θεσμικού οργάνου του κράτους, όπως η Αρχή για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Οταν έχεις μια καταγγελία, ξεκινάς ανακριτική έρευνα για να την τεκμηριώσεις. Δεν είσαι απλά καταγραφέας. Ούτε δημοσιογράφος. Είσαι ανακριτής.
Δεν είναι εκπληκτικό να κατηγορείται κάποιος (μετά θάνατον μάλιστα) ως εκβιαστής, αλλά να μην υπάρχουν οι εκβιαζόμενοι; Γιατί δεν αναζητήθηκαν ένας προς έναν; Ακόμη και αν δεν υπήρχαν άλλες αποδείξεις, οι μαρτυρίες τους θα ήταν αρκετές ως ισχυρές ενδείξεις (αν όχι αποδείξεις). ‘Η μήπως αναζητήθηκαν και έκαναν τις… πάπιες: δεν ξέρω τίποτα, μα τι λέτε τώρα;…
Για να μην το… βασανίζουμε. Προς κουκούλωμα πάει το πράγμα. Για ποιο λόγο; Το γράψαμε σε σχόλιο της εφημερίδας μας πριν από δυο εβδομάδες: Οι εκβιαζόμενοι γιατί δέχονταν τον εκβιασμό; Γράφαμε τότε:
Πάμε και στο «ζουμί». Ενας εκβιασμός ολοκληρώνεται όταν ο εκβιαζόμενος υποκύπτει στον εκβιαστή. Τι είχαν να κρύψουν οι εκβιαζόμενοι και υπέκυπταν στον εκβιασμό; Για… γκομενικά τους εκβίαζε και πιάνονταν κορόιδα ή για άλλες «ιστορίες»; Γιατί ένας από δαύτους δεν του την «έστησε» αλλά τού «ακουμπούσαν» κανονικά το «μηνιάτικο»; Και πώς μπορεί να προκύψει παράνομη προέλευση της τεράστιας περιουσίας του Τράγκα, αν δεν καταθέσουν οι εκβιασθέντες; Αυτοί που δεν κατήγγειλαν τον εκβιασμό όταν τους ασκήθηκε, γιατί να το κάνουν τώρα, βγάζοντας οι ίδιοι στη φόρα τα άπλυτα που είχαν ξεπλύνει με μαύρο χρήμα;
Και κάτι τελευταίο. Οι κυβερνήσεις της Δεξιάς που «μπούκωναν» τον Τράγκα με κρατική διαφήμιση, για έντυπα μηδαμινής κυκλοφορίας, δεν ήξεραν τίποτα; Δεν υποψιάστηκε ποτέ κανένας τίποτα; Οποιος απαντήσει αρνητικά κατατάσσεται αυτοδίκαια στην κατηγορία των αθεράπευτα αφελών.
Ενα σάπιο σύστημα έχει λαδώματα, μίζες, εκβιασμούς, «τα πάντα όλα» όπως θα έλεγε ο μακαρίτης ο Αλέφαντος. Αλλο τι γίνεται, άλλο τι αποκαλύπτεται. Η περίπτωση Τράγκα έρχεται να μας υπενθυμίσει ακριβώς αυτό.
