Οψεις του ίδιου νομίσματος είναι ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί από τη μια να αναβιώσει τη «διπλωματία των σεισμών» με την Τουρκία και από την άλλη να δικαιολογήσει τη μη παροχή βοήθειας στη Συρία, εξαιτίας του ευρωατλαντικού εμπάργκο.
Αξιοποιώντας τα γνήσια αισθήματα φιλίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στον ελληνικό και τον τουρκικό λαό, που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους, η συμπαράσταση και η αποστολή βοήθειας παρουσιάζονται ως «γέφυρα επαναπροσέγγισης» των δυο κυβερνήσεων, στην προοπτική αναθέρμανσης των απευθείας παζαριών πάνω στις γνωστές ΝΑΤΟικές ράγες.
Δηλαδή προσέγγιση όχι των λαών, αλλά των δύο κυβερνήσεων που αφήνουν τους λαούς τους χωρίς υποδομές, απροστάτευτους απέναντι σε «φυσικές» καταστροφές, την ίδια ώρα που τους χώνουν βαθιά σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και παζάρια.
Αντίστροφα, τα γεωπολιτικά παιχνίδια και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί με επίκεντρο τη Συρία αφήνουν «στο έλεος» τον συριακό λαό που υποφέρει εξίσου, την ώρα που ξεχειλίζουν η αλληλεγγύη και η διάθεση για βοήθεια από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της Ελλάδας και άλλων γειτονικών χωρών. Οσο για τη δικαιολογία που ακούγεται, ότι στη Συρία «δεν υπάρχουν δομές» για να υποδεχτούν και να διανείμουν τη βοήθεια στη Συρία, η απάντηση είναι ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί».
Γιατί η χώρα δεν ισοπεδώθηκε από μόνη της, αλλά με τον πόλεμο που ξέσπασε στο έδαφος των οξυμένων ανταγωνισμών στην περιοχή, με καθοριστική συμβολή των ΝΑΤΟικών και ελληνική εμπλοκή, για να μην ξεχνάμε την υποστήριξη που προσφέρουν οι ΝΑΤΟικές υποδομές στη Σούδα και αλλού. Κι έχουν το θράσος σήμερα να μιλάνε για «διάλυση» αυτοί που έσπειραν τον όλεθρο στον λαό της Συρίας!
