Με αφορμή τα συνεχόμενα περιστατικά δαγκώματος αδέσποτων σκύλων σε Κορίνθιους πολίτες , αναζητήσαμε σχετικό άρθρο που να δίνει συμβουλές από ειδικούς για την αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού προβλήματος.
Κίνδυνος ενός δαγκώματος εκτός σπιτιού από έναν ξένο σκύλο (δεσποζόμενο ή αδέσποτο), για τον οποίο δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα αίτια που προκαλούν αυτή την επιθετικότητα (και εδώ που τα λέμε, δεν έχουμε και το χρόνο να αναλύσουμε την κατάσταση, όταν βλέπουμε έναν σκύλο να μας επιτίθεται…).
Μπορεί να είναι ένας ξένος σκύλος που συναντήσαμε στη βόλτα μας ή ένας σκύλος που μας επιτίθεται την ώρα που κάνουμε τζόγκινγκ ή ποδήλατο…
Είναι οι περιπτώσεις εκείνες, κατά τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε ένα δάγκωμα.
Παρ’ ότι ακούγεται τρομακτικό, δεν θέλει φόβο και πανικό. Είναι η στιγμή που χρειάζεται ψυχραιμία και γνώση, ώστε να κάνουμε τις σωστές κινήσεις για να αποφύγουμε σοβαρό τραυματισμό.
Κατ’ αρχάς, στην περίπτωση ενός επιθετικού σκύλου, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε τα σημάδια και να “διαβάζουμε” τη γλώσσα του σώματός του, με τα οποία μας προειδοποιεί.
Αυτά, σε γενικές γραμμές, είναι:
1) αυτιά τραβηγμένα προς τα πίσω
2) ανασήκωμα τριχώματος
3) φαίνεται το άσπρο των ματιών
4) γρίλισμα
5) “πάγωμα” σώματος ως αντίδραση σε ένα άγγισμα ή βλέμμα μας
6) τράβηγμα των χειλιών προς τα πάνω
7) επίμονο γάβγισμα
Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να ΜΗΝ κάνουμε είναι σπασμωδικές κινήσεις, στην προσπάθειά μας να διώξουμε τον σκύλο μακριά. Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τον εκνευρίσουμε περισσότερο και να μας θεωρήσει μεγαλύτερη απειλή.
Στην περίπτωση, λοιπόν, που μας επιτεθεί ένας σκύλος, ΔΕΝ αρχίζουμε να ουρλιάζουμε και ΔΕΝ αρχίζουμε να τρέχουμε σας τρελοί!
Είτε κάνουμε ποδήλατο, είτε τρέχουμε είτε απλώς περπατάμε, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να σταματήσουμε και να μείνουμε ακίνητοι.
Ειδικά στις δύο πρώτες περιπτώσεις, επειδή συνήθως ο άνθρωπος συνεχίζει να κάνει ποδήλατο ή να τρέχει, όσο οι σκύλοι γαβγίζουν, οι δεύτεροι καταλαβαίνουν ότις “τους διώχνουν” με αυτόν τον τρόπο και γι’ αυτό συνεχίζουν το γάβγισμα και μετά τους κυνηγούν από πίσω…
Εάν σταματήσουμε, λοιπόν, αποπροσανατολίζουμε τον σκύλο, που έχει μάθει να συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο και τον κάνουμε να χάσει το ενδιαφέρον του πιο γρήγορα.
Ο στόχος είναι να κάνουμε τον σκύλο να απομακρυνθεί από εμάς και όχι το αντίθετο.
Στη συνέχεια, του δίνουμε να δαγκώσει κάτι, ώστε να εκτονώσει την ενέργειά του σε αυτό.
Αυτό μπορεί να είναι είτε ένα αντικείμενο που κρατάμε, είτε το μανίκι μας, εφόσον έχουμε τραβήξει μέσα το χέρι μας, είτε βγάζουμε το μπουφάν μας και του δίνουμε να το δαγκώσει.
Κρατάμε τα χέρια μας γροθιά, ώστε να αποφύγουμε δάγκωμα στα δάκτυλα και προστατεύουμε το κεφάλι, το στέρνο και τον λαιμό μας.
Να θυμάστε: το πιο ασφαλές σημείο για να μας δαγκώσει ένας σκύλος είναι η κνήμη ή ο πήχυς (σ.σ.: το τμήμα του χεριού από τον αγκώνα έως τον καρπό).
Σε περίπτωση που έχουμε δαγκωθεί, είναι σημαντικό να αντισταθούμε στη φυσική αντίδραση να τραβηχτούμε από το στόμα του σκύλου, διότι κάτι τέτοιο θα χειροτερέψει το τραύμα.
Εάν είμαστε δυνατοί και καταφέρουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, μπορούμε να σηκώσουμε στον αέρα τα πίσω πόδια του σκύλου, ώστε να τον αναγκάσουμε να αφήσει από το στόμα του ό,τι έχει δαγκώσει.
Τέλος, μια έξυπνη λύση είναι να κουβαλάμε πάντα μαζί μας λίγη σκυλοτροφή (ή καλύτερα κάτι ακόμα πιο εύγευστο), ώστε να τον δελεάσομε και να μην ασχοληθεί μαζί μας. Σε περίπτωση που πρόκειται για αγέλη, αφήνουμε φαγητό σε αρκετά σημεία, ώστε να μην γίνει καβγάς μεταξύ των σκύλων και τροφοδοτήσουμε την ένταση.
Δοκιμάστε και αυτό: Αρχίστε να μιλάτε τρυφερά στον σκύλο. Είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει και θα παραξενευτεί. Παρ’ ότι αγριεμένος, ίσως ο τόνος της φωνής σας καταφέρει να τον ηρεμήσει, ώστε να σας αφήσει ήσυχους.
ΠΗΓΉ
