Για εμένα το καλοκαίρι, ή μάλλον οι διακοπές, είναι κυρίως τρία πράγματα: ηλιοθεραπεία στην παραλία όλη μέρα, φαγητό στην ταβέρνα (μέχρι σκασμού) και χορός μέχρι το πρωί (ιδανικά ξυπόλυτη). Να μου πεις “σιγά την πρωτοτυπία”. Κι όμως, πολλοί δεν αγαπούν τον ήλιο και ακόμα πιο πολλοί κοιμούνται στις διακοπές από τις δέκα.
Αυτό που έχουμε κοινό όλοι μα όλοι οι Έλληνες, είναι ότι μπορεί να γυρίσουμε από τις διακοπές ταπί, μπορεί να κοιμηθούμε 15 μέρες σε σκηνή, αλλά την ταβέρνα δεν την τσιγκουνευόμαστε. Η ταβέρνα είναι ιερή, ειδικά στις διακοπές μας. Από την άλλη, σε όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν βρεθείς θα υπάρχει η καλή ταβέρνα και η κακή ταβέρνα, η παραδοσιακή ταβέρνα και η άλλη που πειραματίζεται, η ταβέρνα με κήπο και μουριές και η άλλη με τα τραπεζάκια πάνω στο κύμα. Στις φετινές μου διακοπές παρατήρησα τόσο τις ταβέρνες, το φαγητό, όσο και εμάς τους ίδιους σαν πελάτες. Και έμαθα κάποια πολύ σημαντικά πράγματα.
1. Η ιδανική παρέα είναι 6 άτομα
Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν έπαιξε πολύ ταβέρνα, σε πολλά διαφορετικά μέρη και με πολλές διαφορετικές παρέες. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η ιδανική παρέα για να φας σωστά και να περάσεις καλά σε μία ταβέρνα, πρέπει να αποτελείται από 6 άτομα.
Γιατί όμως συγκεκριμένα 6; Καταρχήν το θέμα είναι χωροταξικό . 6 άτομα χωράνε τέλεια σε δύο τραπέζια (2 στις κορυφές και 4 στα πλάγια) χωρίς να πέφτει κανένας πάνω σε πόδι τραπεζιού. Επίσης όσα πιάτα και να παραγγείλουν 6 άτομα χωράνε στα τραπέζια ειδικά αν υπάρχει βοηθητικό τραπεζάκι ή καρεκλίτσα για νερά/ψωμί/κινητά. Γενικώς στο χωροταξικό του θέματος βολεύει ο ζυγός αριθμός. Έξι άτομα είναι ο ιδανικός αριθμός για συζητήσεις και υπάρχει εύκολη συνεννόηση για τα πιάτα που θα παραγγελθούν.
Γιατί όχι λιγότεροι από έξι; Γιατί δεν μπορείς να πάρεις πολλά πιάτα για να δοκιμάσεις. Ακόμα και να πάρεις, είτε θα φας σαν βόδι και θα σκάσεις είτε θα πεταχτεί φαγητό. Αν είστε έξι άτομα μπορείτε ακόμα και να δοκιμάσετε όλα τα πιάτα σε μία ταβέρνα με μικρό κατάλογο.
Γιατί όχι περισσότεροι; Γιατί δεν μπορείς να συνεννοηθείς για το τι θα παραγγείλεις. Γιατί υπάρχουν πάντα αυτοί που τα θέλουν όλα στη μέση και εκείνοι που για κάποιον περίεργο λόγο θέλουν το δικό τους, καταδικό τους πιάτο. Γιατί όταν έρχονται τα πιάτα υπάρχει ένα μόνιμο άγχος να προλάβεις να φας και γιατί υπάρχει πολύ βαβούρα και στο τέλος γίνονται πηγαδάκια και κάποιοι (συνήθως τα new entries της παρέας) μένουν εκτός συζήτησης. Τέλος είναι πιο δύσκολο να βρεις ένα τόσο μεγάλο τραπέζι.
2. Δεν ξέρουν όλοι να προτείνουν την καλή ταβέρνα
Πλέον σε όποιο μέρος και να πάμε έχουμε πάρα πολλές επιλογές για φαγητό και συνήθως δεν ξέρουμε ποια ταβέρνα να πρωτοδιαλέξουμε. Το λάθος που κάνουμε λοιπόν είναι ότι ρωτάμε φίλους, γνωστούς κι αγνώστους πού να φάμε χωρίς να πρώτα να σκεφτούμε αν:
- Έχουμε το ίδιο γούστο;
- Έχουμε το ίδιο budget;
- Σε περίπτωση που είναι ντόπιος είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψιν μας τις σχέσεις που δημιουργούνται σε μία κλειστή κοινωνία. Για παράδειγμα μπορείς ο φίλος σας να μην έχει καλές σχέσεις με τον ιδιοκτήτη της καλύτερης ταβέρνας του νησιού και να μην την προτείνει για προσωπικούς λόγους.
- Τι ακριβώς θεωρεί ο φίλος σας “καλό φαγητό”; Μου έχει τύχει να συντρώω σε σε ταβέρνα νησιού με φίλο που ξετρελάθηκε με μία “καρμπονάρα” τίγκα στην κρέμα γάλακτος και το bacon, πιάτο το οποίο δεν θα είχα καν παραγγείλει, πόσο μάλλον να το προτείνω.
Οπότε, τι κάνουμε;
Ρωτάμε ανθρώπους με τους οποίους έχουμε φάει μαζί, γνωρίζουμε ότι η γευστική αισθητική τους ταιριάζει με την δική μας και ότι λαμβάνει υπόψιν του άλλες παραμέτρους που μπορεί να έχουν σημασία για εμάς όπως το budget, τον χώρο, τη θέα κτλ.
Διαβάζουμε site/blogs τα οποία έχουμε διασταυρώσει ότι αφενός δοκιμάζουν τα καταστήματα που προτείνουν και αφετέρου ότι μας ταιριάζουν οι προτάσεις τους.
Ακολουθούμε το ένστικτό μας. Εγώ για παράδειγμα μόλις δω ταβέρνα με φωτογραφίες των πιάτων έξω από το μαγαζί, φεύγω τρέχοντας. Παρατηρώ πάντα αν τρώνε ντόπιοι ή μόνο τουρίστες και ρίχνω μια ματιά στον κατάλογο όπου αναζητώ εποχικότητα και εντοπιότητα.
3. Κάθε ταβέρνα έχει τις σπεσιαλιτέ της
Εκτιμώ τρομερά τις ταβέρνες στις οποίες όλα τα πιάτα του καταλόγου είναι καλοφτιαγμένα και νόστιμα. Σίγουρα όμως κάθε μάγειρας έχει τις δικές του σπεσιαλιτέ και πολλές φορές η ταβέρνα παράγει τις δικές τις πρώτες ύλες τις οποίες βάζουν σε συγκεκριμένα πιάτα.
Αυτό που εφάρμοσα αυτό το καλοκαίρι (και πέτυχε) είναι να ρωτάω τον σερβιτόρο πριν παραγγείλουμε, ποια πιάτα προτείνει. Έτσι έμαθα ότι στην “ Καμαρέτα” στο Χιλιομόδι Κορινθίας εκτρέφουν δικά τους αρνιά ….και έπρεπε να παραγγείλουμε παιδάκια και ότι στις “Θάλασσες” φτιάχνουν τον ωραιότερο μουσακά έναν από τα νοστιμότερους μουσακάδες της ζωής μου , εκτός των υπέροχων θαλασσινών που διαθέτει η ταβέρνα … , Το ωραιότερο δε ψητό καλαμάρι, θα το δοκιμάσεις στον “Θεαλό “
Επίσης έμαθα την φημισμένη Γκιόσα βαθιάς ωρίμανσης θα την βρω καθημερινά στο “Στέκι της Πέγκυς” , στα Αθίκια Κορινθίας , στο “Μάνα “ στην παραλία Λουτρακίου , και στο” Κονάκι” στην Κόρινθο.
4. Αν η ταβέρνα είναι ανοιχτά και τον χειμώνα, θα φας καλά
Οι περισσότερες ταβέρνες στα νησιά και γενικά τους τουριστικούς προορισμούς, ανοίγουν μόνο για την καλοκαιρινή σαιζόν. Υπάρχουν όμως κάποιες οι οποίες είναι ανοιχτές όλον τον χρόνο, που σημαίνει ότι σε αυτές θα τρώνε οι ντόπιοι τον χειμώνα. Αυτές οι ταβέρνες λοιπόν διατηρούν την ποιότητα τους χειμώνα-καλοκαίρι, αφού πρέπει να κρατήσουν πρωτίστως τους μόνιμους πελάτες τους ικανοποιημένους για να μπορέσουν να επιβιώσουν όταν θα φύγουν οι ορδές τουριστών που γεμίζουν τα τραπεζάκια τους μόνο για 2-3 μήνες. Επίσης οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις έχουν συνήθως χαμηλές τιμές, για να μπορούν οι μόνιμοι κάτοικοι να τρώνε συχνά και να μπορεί να επιβιώσει η επιχείρηση τον χειμώνα.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές είναι οι μόνες ταβέρνες που έχουν καλό φαγητό, αλλά σίγουρα έχεις καλές πιθανότητες να φας ποιοτικά και οικονομικά.
Εδώ θα βρεις πληθώρα εξαιρετικών χώρων για φαγητό , ποτό καφέ στην Κορινθία.
