Χρόνια πολλά μαμά τραγουδώντας!

 

Χρειάζεται γιορτή για να θυμηθούμε ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα που καθένας μας έχει στη ζωή του; Χρειάζεται μία συγκεκριμένη ημέρα το χρόνο από τις 365 του για το άτομο που μας συντροφεύει και τις περνάει όλες κοντά μας, κυριολεκτικά ή νοητά; Και αν ναι, αρκεί μία;

Μητέρα. Μία απλή λέξη, ένας ρόλος, μια τεράστια αποστολή, ίσως ο προορισμός κάθε γυναίκας. Έχει μνημονευτεί παντού και δικαίως. Η μητέρα είναι το πρώτο αγαπημένο πρόσωπο και συνδέεται με την ύπαρξή μας, το μεγάλωμα, την ανάπτυξή μας, με την ίδια τη ζωή. Η μητρότητα είναι η πιο απόλυτη έκφραση της ανιδιοτέλειας που μπορούμε να συναντήσουμε βλέποντας έναν άνθρωπο να παύει να είναι αυτός το επίκεντρο της ζωής του και να τοποθετεί κάποιον άλλον, το παιδί του, ως πρωταγωνιστή σε αυτήν. Για τις θυσίες της, για τον άπλετο χρόνο που αφιερώνει και καταφέρνει να τα προλαβαίνει όλα, για το άγχος, την φροντίδα της, την προσοχή, την καλοσύνη της και πάνω απ’ όλα για την αγάπη που προσφέρει απλόχερα, ίσως τελικά να χρειάζεται μια γιορτή για να θυμόμαστε όχι τη μητέρα μας (πώς να την ξεχάσουμε άλλωστε;), αλλά το να της πούμε ένα απλό ευχαριστώ και ό,τι άλλο εμείς θέλουμε. Και θα είναι αρκετό.

Γιορτές και τιμές για τον άνθρωπο που αποτελεί πηγή ζωής θα ‘πρεπε να αποδίδουμε καθημερινά μέσα από κάθε ευκαιρία που μας δίνεται. Άλλοτε βράχος που στέκει αγέρωχος κι άλλοτε δέντρο ψηλό που μας αγκαλιάζει με τη σκιά της φυλλωσιάς του. Όλο το νόημα της λέξης “μητέρα” μοιάζει να κρύβεται στον στίχο του Νίκου Καββαδία: “Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται, σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού…“.