Μπορεί να μας τα έλεγε ο ίδιος μας ο (ημιμαθής) δάσκαλος την ώρα του μαθήματος. Ή, πάλι, μπορεί να τ’ ακούγαμε έξω στην αυλή όσο παίζαμε κυνηγητό ή ψηλοκούμητο, να τα «επεξεργαζόμασταν» και να τ’ αποθηκεύαμε στον σκληρό μας δίσκο, με αποτέλεσμα να τ’ αναπαράγουμε κι εμείς με τη συχνότητα που βρίζει ο Στέφανος Χίος.
Ίσως, από την άλλη, να ήταν απλά αστικοί μύθοι που «μεταβιβάζονταν» από τη μια σχολική γενιά στην άλλη και αυτομάτως να τους αποδεχόμασταν ως δεδομένες αλήθειες.
Όπως και να ’χει, δε μετράει το πού ή πώς τ’ ακούσαμε- συνέβη κάποια στιγμή, κάπως στο σχολείο. Εκείνο που μετράει είναι πως πρόκειται για 3 ψεματάρες από αυτές που ψάχνει ο Πινόκιο όταν θέλει να ικανοποιήσει σεξουαλικά την, ερωτευμένη με τη μύτη του, σύντροφό του.
Γιατί, ξέρετε, και οι 3 περιπτώσεις απέχουν έτη φωτός από την αλήθεια.
Ποιες είναι αυτές;
Οι ακόλουθες:
Το μπλε κομμάτι της γόμας σβήνει το στυλό
Ή, αλλιώς, ο βασιλιάς του παιδικού ψέματος: όλοι μας είχαμε μικροί αυτές τις δίχρωμες σβήστρες, οι οποίες υποτίθεται ότι από την κεραμιδή πλευρά τους έσβηναν το μολύβι, ενώ η μπλε- η πιο σκληρή- έσβηνε το στυλό.
Πόσες και πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε, όταν είχαμε κάνει ορθογραφική πατάτα, να σβήσουμε με το μπλε κομμάτι κάτι που είχαμε γράψει με το στυλό, έχοντας ως αποτέλεσμα να διαλύσουμε πρώτα το χαρτί κι εν συνεχεία τα νεύρα μας;
Ε, λοιπόν, ξέρετε γιατί αποτυγχάναμε; Γιατί, πολύ απλά, το μπλε μέρος δενείναι για να σβήνεις αυτά που ’χεις γράψει με το στυλό, αλλά και πάλι για μολύβι- απλά για πιο σκληρές επιφάνειες ή πιο χοντρό χαρτί.
Ξέρουμε- ξέρουμε, γκρεμίζεται ο μαθητικός σας κόσμος σαν πύργος από τραπουλόχαρτα που έχει στηθεί στο μέσο ενός τυφώνα.
Ο Αϊνστάιν ήταν κακός μαθητής
Ψέμα που εξυπηρετούσε και τη μητέρα μας όταν έβλεπε τους βαθμούς μας που θύμιζαν ανοιξιάτικο καιρό στην Μόσχα (εκεί γύρω στο 8, δηλαδή): «Εντάξει ρε Κώστα (ο μπαμπάς μας) και ο Αϊνστάιν ήταν κακός μαθητής, αλλά ήταν ιδιοφυΐα. Ίσως να είναι και ο δικός μας!» (Απάντηση πατέρα, που ήταν μπροστά από την εποχή του: «LOL»).
Όπως και να ’χει, η επικρατούσα άποψη ήταν πως ο Άλμπερτ στα μικράτα του δεν ήταν απλά κακός μαθητής, αλλά περίπου… στόκος, ο δύσμοιρος: στα μαθηματικά τα πήγαινε χάλια, από φυσική χειρότερος κι από τον Στεφ- τον συμμαθητή μας που είχε μείνει 3 χρονιές στην Α΄ γυμνασίου-, με τη χημεία δεν είχε καμία χημεία και ούτω καθεξής.
Η αλήθεια είναι πως ο Αϊνστάιν ήταν πολύ πάνω από το μέσο όρο των μαθητών, απλά… βαριόταν (μαντέψτε γιατί: ήταν ιδιοφυΐα). Τελείωσε το σχολείο με 4- σε μια βαθμολογία που το 5 ήταν το ανώτερο- κάτι που «ερμηνεύτηκε» λανθασμένα ως D στη σημερινή αγγλική αξιολόγηση και, κάπως έτσι, του κολλήσαμε την ταμπέλα του «ντουβαριού».
Μιλάμε IQ 21.
Εμείς, όχι αυτός.
Ο Νεύτωνας ανακάλυψε τη βαρύτητα όταν ένα μήλο έπεσε στο κεφάλι του
Θεωρητικά, όπως υποδείκνυε κι εκείνο το παλιό βιβλίο φυσικής σε μια ζωγραφιά του, ο Νεύτωνας δεν είχε την παραμικρή ιδέα για τη βαρύτητα, απλά έκατσε κάτω από ένα δέντρο για να σκεφτεί την πρώην του (τον βασάνιζε η κάρχια).
Στα καλά του καθουμένου, ένα μήλο προσγειώνεται με κινηματογραφικό τρόπο στο κεφάλι του κι αυτός τρώει φλασιά και λέει «Μαλάκα, βαρύτητα! Τι λες τώρα…».
Πολύ ωραία ιστοριούλα, αλλά καμία σχέση με την πραγματικότητα: ο Νεύτων είχε ήδη αναπτύξει τη θεωρία πως τα σώματα δεν μπαίνουν σε κίνηση παρά μονάχα αν δεχτούν κάποια δύναμη. Το περιστατικό με το μήλο απλά επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς του.
Βέβαια, το μήλο δεν έπεσε στο κεφάλι του, αλλά προσγειώθηκε κάπου κοντά του.
Δυστυχώς, τόσα χρόνια εμείς κάναμε του κεφαλιού μας…
