ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΠΙΤΙΚΗΣ ΛΕΜΟΝΑΔΑΣ ΚΑΙ ΛΙΜΟΝΤΣΕΛΟ ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Προ πενταετίας περιδιαβαίνω τη Σικελία. Τέλος του χειμώνα, την περίοδο του καρναβαλιού.
Στο Μοντεβάγκο μας κερνάνε κρασιά του ντόπιου συνεταιρισμού. Ανά πέντε χωριά και ένας συνεταιρισμός, με τα κρασιά εμφιαλωμένα, έτοιμα να τα πάρεις μαζί σου. Ούτε σε τετραπάκ, ούτε τίποτα τέτοιο. Σε κάθε ξενώνα και ειδική προθήκη με τοπικά προϊόντα, τυποποιημένα, έτοιμα προς πώληση στον επισκέπτη. «Η Σικελία σε πέντε χρόνια θα είναι η Καλιφόρνια της Ευρώπης», μου λέει ένας ντόπιος αντιδήμαρχος. Δεν ξέρω αν τα κατάφεραν αλλά η συλλογική τους προσπάθεια ήταν εμφανής παντού.

Στο αεροδρόμιο αγοράζω το αγαπημένο μου λικέρ λεμόνι των Ιταλών, το λιμοντσέλο.
Οι Ιταλοί κατοχύρωσαν το όνομα, το περάσανε στα μοδάτα εστιατόρια – ακόμη και σήμερα το δροσερό απεριτίβο επισφραγίζει ένα καλό γεύμα και συνοδεύει άψογα τα γλυκά επιδόρπια τους καλοκαιρινούς μήνες.

Προ διετίας δοκίμασα εξαιρετικό σπιτικό λικέρ με λεμόνια Μάνης, τύφλα να έχουν οι Ιταλοί, που θαυμάζεις για άλλη μια φορά τη δύναμη του μάρκετινγκ και την ανημπόρια τη δική μας να διακινήσουμε τα δικά μας εξαιρετικά λικέρ. Η γιαγιά μου έφτιαχνε εξαιρετικό λικέρ βύσσινο.
Εγώ προτιμώ το αγαπημένο μου λικέρ λεμόνι. Πανεύκολο· το μόνο που θέλει είναι φρέσκα υλικά και μεράκι!

Ιδού λοιπόν, λεμοντσέλο σπιτικό, όπως το έφτιαξα και εγώ, δροσιστικό και ελληνικότατο:

Θα χρειαστούμε, για ποσότητα τριών μπουκαλιών (750 ml έκαστο) τα εξής:

* Όσο πιο μυρωδάτα και φρέσκα τόσο το καλύτερο. Τα μυρίζουμε να είμαστε σίγουροι. Αν έχετε και δική σας λεμονιά, το καλυτερότερο.

Έχουμε και λέμε:

Πλένουμε τα λεμονάκια μας και τα σκουπίζουμε καλά. Με ένα μικρό και κοφτερό μαχαιράκι ή με έναν αποφλοιωτή τα ξεφλουδίζουμε, χωρίς να πειράξουμε το εσωτερικό άσπρο του φλοιού. Μαζεύουμε όλα μας τα φλούδια και τα τοποθετούμε σε ένα βάζο με τάπα.

Αν δεν έχει τάπα, θα το σκεπάσουμε με ένα πανάκι. Ρίχνουμε από πάνω τη ρακή ή όποιο αλκοολούχο έχουμε διαλέξει. Κατόπιν το βουλώνουμε και το αφήνουμε σε ένα κλειστό και σκοτεινό ντουλάπι για 25 μέρες.

Τα λεμονάκια που μας έχουν περισσέψει, γδαρμένα και γυμνούλικα, για να μην πάνε χαμένα, μπορούμε να τα στύψουμε, να βάλουμε το χυμό σε παγοθήκες, κατόπιν στην κατάψυξη και να έχουμε έτοιμο χυμό για κάθε χρήση και μαγείρεμα.

Προχωρούμε:
Μετά από τις 25 μέρες ελέγχουμε το βάζο μας. Αν έχει κιτρινίσει το μίγμα, είναι σχεδόν έτοιμο.

Βράζουμε το νεράκι μας μαζί με τη ζάχαρη σε χαμηλή φωτιά για κανένα πεντάλεπτο, να σοροπιάσει. Μόλις κρυώσει το ρίχνουμε στο βάζο, αναδεύουμε ελαφρώς και τα αφήνουμε για άλλες 5 έως 10 ημέρες στο γνωστό ανήλιαγο ντουλάπι.

Στο δεκαήμερο το πολύ είναι έτοιμο. Τα σουρώνουμε σε μπουκάλια και στο ψυγείο, έτοιμα για σερβίρισμα!

Ανάλογα με το πόσο γλυκό θέλουμε το λικέρ μας μπορούμε να μη ρίξουμε όλη τη ζάχαρη.
Όσο περισσότερο αλκοόλ μας πέσει, τόσο πιο δυνατό θα γίνει αλλά δε θέλουμε να μας σκεπάσει τη μυρωδιά του λεμονιού, ε;

Αδυναμία μου να το πίνω με τριμμένο πάγο. Είναι γλυκόπιοτο αλλά «βαράει» – μη το ξεχνάτε!

Καλό καλοκαιράκι!