Με θλίψη αποχαιρέτησαν την αγαπημένη ηθοποιό και συγγραφέα Τιτίκα Σαριγκούλη η οικογένεια, σύντροφοι και φίλοι που παραβρέθηκαν στην κηδεία της που έγινε στο Γ’ Νεκροταφείο σε κλίμα συγκίνησης.
Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Νίκο Σοφιανό, μέλος του ΠΓ και την Ελένη Μηλιαρoνικολάκη, μέλος της ΚΕ του Κόμματος. Στεφάνι απέστειλε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.
Εκ μέρους του ΚΚΕ επικήδειο εκφώνησε η ηθοποιός Λίλα Καφαντάρη, ενώ μίλησε και ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών Σπύρος Μπιμπίλας αναφέροντας πως ήταν τρανό παράδειγμα για το πως πρέπει να είναι ο άνθρωπος.
Ο επικήδειος της Λίλας Καφαντάρη:
«Σήμερα ήρθαμε να αποχαιρετήσουμε την Τιτίκα.
Για όλους μας ήταν η Τιτίκα. Όχι μια ηλικιωμένη συναγωνίστρια και συνάδελφος.
Γιατί η προσωπικότητά της δεν είχε απλώς νεανικότητα, αλλά τη γνήσια επαναστατική φρεσκάδα ενός ανθρώπου που οραματίζεται ένα καλύτερο μέλλον. Παρόλο που καταγόταν από αστική οικογένεια ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι υπάρχουν φτωχοί και αδικημένοι. Έδωσε μάχες μέχρι τέλους για να πολεμήσει την αιτία του κακού. Τον καπιταλισμό. Πάντα στο πλευρό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Η Τιτίκα ήταν ένας άνθρωπος ελεύθερος, γενναίος και μαχητικός. Ποτέ δεν μασούσε τα λόγια της και δεν δίσταζε να εκφράσει τις απόψεις της όπου κι αν βρισκόταν. Μια γυναίκα που δεν χωρούσε στον στενό κορσέ αυτής της σκληρής πραγματικότητας και είχε πάρει απόφαση από τα νεανικά της χρόνια να κάνει τα πάντα για να την αλλάξει. Να κάνει τον κόσμο δίκαιο. Και φυσικά είχε την πολιτική γνώση και τη σοφία να μην αυταπατάται ότι αυτό μπορεί να το κάνει μόνη της με προσωπικό αγώνα ή μέσω μόνο της τέχνης της. Έτσι από νωρίς πήρε θέση δίπλα στο ΚΚΕ και τους αγώνες του.
Το βιογραφικό της πλούσιο. Όπως και η ζωή της. Γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε. Η καταγωγή της ήταν από τη Σμύρνη. Το όνομα Τιτίκα επέμενε να της το δώσουν ο μεγάλος αδερφός της που μόλις είχε διαβάσει τους «Άθλιους» του Ουγκώ και είχε εντυπωσιαστεί από την ιστορία της Τιτίκας. Αυτό δείχνει βέβαια ότι στο σπίτι τους υπήρχε ως συνήθεια το διάβασμα και έντονη η ευαισθησία απέναντι στους φτωχούς ανθρώπους της βιοπάλης. Ο ίδιος ο αδερφός της αργότερα έγινε ΕΠΟΝίτης, επηρεάζοντας πολιτικά την κατά 9 χρόνια μικρότερη αδερφή του. Την έδιωξαν από πολλά σχολεία. Ήταν από μικρή δυναμική και ασυμβίβαστη. Αργότερα θέλησε να σπουδάσει αρχαιολόγος, αλλά δεν μπόρεσε λόγω των πολιτικών της φρονημάτων.
Έτσι όπως έλεγε, μπήκε τυχαία σε μια σχολή που είδε μπροστά της. Ήταν η Δραματική σχολή Αθηνών. Εκεί σπούδασε τη δραματική τέχνη βάζοντας τα θεμέλια για μια θεατρική, κινηματογραφική και τηλεοπτική καριέρα που άρχισε το 1960 με τη συμμετοχή της στην ταινία «Το μυστικό του κόκκινου μανδύα». Την ίδια περίοδο άρχισε να ασχολείται και με τη συγγραφή.
Έγραψε πάνω από 60 βιβλία με τελευταία τον “Κίλωνα τον Αθηναίο” και “Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Μέγας: Τραγωδία σε πέντε πράξεις”. Ήταν για χρόνια δραστήριο μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Για την Τιτίκα η μόρφωση και το παίδεμα του μυαλού ήταν τρόπος ζωής. Δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι κάποιος μπορεί να είναι ηθοποιός αν το διάβασμα δεν είναι καθημερινός του σύντροφος, η γνώση δεν είναι το αέναο ζητούμενο του. Αναδείκνυε την έλλειψη θεατρικής παιδείας και μιλούσε για τις συνέπειες αυτής της έλλειψης στους ηθοποιούς αλλά και το κοινό.
Η δημιουργικότητά της ήταν ασίγαστη. Η φλόγα στα μάτια της μπροστά στις μαγευτικές δυνατότητες του ανθρώπου και ο θυμός με το σύστημα που τις εμποδίζει να εκφραστούν ήταν γι’ αυτήν το ισχυρό κίνητρο μιας συνεχούς ανάγκης καλλιτεχνικής αναζήτησης. Είτε μέσα από τη συγγραφή, είτε παίζοντας ή και σκηνοθετώντας στο θέατρο. Η τελευταία της παράσταση ήταν η συμμετοχή της στο κλασικό έργο του Λόρκα “Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα” που παρουσιάστηκε πριν έναν χρόνο και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό.
Η Τιτίκα υπερασπίστηκε με σθένος τη Σοβιετική Ένωση και την προσφορά της στην ανθρωπότητα. Έδινε συνεχή μάχη και δημόσια απέναντι στον αντικομμουνισμό και τη συκοφαντία στο πρώτο εργατικό κράτος και τα επιτεύγματά του. Πίστεψε βαθιά στην αναγκαιότητα του Επιστημονικού Σοσιαλισμού – Κομμουνισμού ως ανώτερης μορφής κοινωνικής οργάνωσης.
Άλλωστε αυτό που είπε η ίδια σε συνέντευξή της στον “Ριζοσπάστη” ήταν:
“Σωτήρες για το λαό δεν υπάρχουν. Οι σωτήρες ανήκουν στο κεφάλαιο και είναι μόνο για τα μονοπώλια. Ο μόνος «σωτήρας» για το λαό είναι οι αγώνες του και η πάλη του ενάντια στα μονοπώλια που του ρουφούν το αίμα. Και η συνισταμένη όλων αυτών των αγώνων είναι το λαϊκό κίνημα που πάντα εκφράζουν τα Εργατικά και Κομμουνιστικά Κόμματα. Επομένως άλλος δρόμος και «Σωτήρας» από το ΚΚΕ για τις λαϊκές τάξεις δεν υπάρχει αν θέλουμε να κρατήσουμε την ψυχή μας εμείς οι απλοί άνθρωποι ακόμα”.
Το 2015 ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας της απένειμε τιμητικό έπαινο μετά την παράσταση “Βάκχες” του Ευριπίδη στο θέατρο της Πετρούπολης για τη συνολική της καλλιτεχνική και αγωνιστική της δράση
Αυτή η ισχυρή προσωπικότητα, η ελεύθερη γυναίκα, η μαχήτρια δεν φοβήθηκε ούτε τον θάνατο.
Μάλιστα ,σε μια ερώτηση δημοσιογράφου για το αν φοβάται τον θάνατο, απάντησε: “Γιατί να τον φοβάμαι; Όταν με φέραν στη ζωή με ρώτησαν αν φοβάμαι τη ζωή; Τι να φοβηθώ;”.
Τιτίκα κι εμείς σήμερα δεν σε αποχαιρετάμε μίζερα.
Έζησες και έκλεισες τον κύκλο της ζωής σου όπως ακριβώς ήθελες.
Με παλικαριά, αγώνες, δημιουργικότητα και αισιοδοξία για έναν καλύτερο κόσμο που σίγουρα θα έρθει. Κράτησες μέχρι τέλους ελεύθερη την ψυχή σου.
Εμείς, οι σύντροφοί σου, σου υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε τα πάντα για να συνεχίσουμε την πάλη ώστε να εμπνέουμε τον λαό μας μέχρι να φουντώσει το λαϊκό κίνημα και να γίνει ανίκητο. Να μην περιμένει σωτήρες. Να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και να στείλει τους εκμεταλλευτές του από κει που ήρθαν.
Μόνο έτσι θα ζήσουμε στον Πολιτισμό που μαζί οραματιστήκαμε και υπερασπίστηκες τόσο γενναία.
Θα σε θυμόμαστε πάντα με χαμόγελο και θαυμασμό».
