Είκοσι δύο χρόνια από την προδοσία του Οτσαλάν και τη φυλάκισή του στο Ιμραλί

Είκοσι δύο  χρόνια συμπληρώθηκαν από εκείνη την Δευτέρα στις 15 Φλεβάρη 1999, τότε που η Κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, με τους υπουργούς  Εξωτερικών Θεόδωρο Πάγκαλο, Εσωτερικών Αλέκο Παπαδόπουλο, και Δημόσιας Τάξης Φίλιππο Πετσάλνικο, παρέδωσε στους διώκτες του, τον ηγέτη των Κούρδων, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, από την Ελληνική Πρεσβεία στο Ναϊρόμπι της Κένυας, όπου τον έστειλε «για την ασφάλειά του», αφού  αρνήθηκε να του παραχωρήσει πολιτικό άσυλο.

Ηταν τότε που, όταν ο Οτσαλάν, σε μια τελευταία προσπάθεια, υποβάλλει στην Ελληνική Κυβέρνηση από την πρεσβεία της Ελλάδας στο Ναϊρόμπι, αίτημα χορήγησης Ασύλου, Παρασκευή 12 Φλεβάρη 1999, ο «μεγάλος τραγουδιστής», ο Θεόδωρος Πάγκαλος , εξαγριωμένος, απαντά:

«Να του πεις ότι είναι ηλίθιος. Διέπραξε αθλιότητα. Αυτό που έκανε δεν είναι τίποτα. Δεν ισχύει. Να του πεις να τσακιστεί να φύγει γρήγορα και να πάει όπου θέλει. Εμείς δεν του τάξαμε τίποτα. Πέτα τον έξω, ρε Σάββα (σ.σ. Καλεντερίδη), να τελειώνομε. Σε παρακαλώ, παιδί μου»

Και λίγο νωρίτερα, σε ερώτηση του πρέσβη «και να πάει πού;», ο διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του Πάγκαλου, ο Βασίλης Παπαϊωάννου, απαντά:

«Ο Μεγάλος τραγουδιστής έχει εκνευριστεί. Κάναμε μια εξυπηρέτηση. Μην μας τη βγάζουν από τη μύτη. Να πάει σαφάρι. Να πάει όπου θέλει. Μακριά από εθνικά χρώματα” (…)

Το πλήρες κείμενο της συγκλονιστικής και αποκαλυπτικής έκθεσης του Έλληνα πρέσβη στο Ναϊρόμπι, Γιώργου Κωστούλα,  για το άθλιο παρασκήνιο που προηγήθηκε της παράδοσης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν από την κυβέρνηση Σημίτη στις τουρκικές αρχές, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

Η χώρα μας στιγματίστηκε από ντροπή για την κατάφωρη παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, παραδίνοντας τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν στην Τουρκία, όπου, στην δίκη του στο δικαστήριο Κρατικής Ασφάλειας στην Αγκυρα ζητήθηκε η ποινή του θανάτου. Μια ανήθικη και προδοτική παράδοση, ενάντια στις Διεθνείς Συνθήκες που αφορούν την προστασία προσφύγων που ζητούν πολιτικό άσυλο, ενάντια σε κάθε έννοια ανθρωπισμού, ενάντια στις αγωνιστικές παραδόσεις και το φιλότιμο του λαού μας. Αμερικάνοι και Τούρκοι πίεζαν για την σύλληψη του μεγάλου «τρομοκράτη», Ιταλία, Ρωσία, Ολλανδία, Ελβετία και άλλοι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι αρνήθηκαν να παραχωρήσουν άσυλο και βρέθηκε η Ελλάδα να παίξει το ρόλο του «μικρού για τα θελήματα», του «κουκουλοφόρου προδότη» που ανέλαβε, με διεθνή συνωμοσία, να παραπλανήσει τον ΄Απο, να τον παραδώσει σιδηροδέσμιο στους πράκτορες της ΜΙΤ και με το ιδιωτικό αεροσκάφος του Τούρκου βουλευτή Τζαβίτ Τσαγλάρ να μεταφερθεί από την Κένυα στην Τουρκία.

Μια ντροπή που ανήκει στην Ελληνική Κυβέρνηση αλλά δεν αξίζει στον λαό μας.

Για να πραγματοποιηθεί αυτή η επιχείρηση, από τα χαράματα της Δευτέρας 15 Φλεβάρη, η τότε κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με τον τότε δήμαρχο της Αθήνας και μετέπειτα Επίτροπο Μετανάστευσης, Εσωτερικών Υποθέσεων και Ιθαγένειας, Δημήτρη Αβραμόπουλο, (τι ειρωνεία), εξαπέλυσαν μεγάλη αστυνομική επιχείρηση ενάντια στους Κούρδους της Πλατείας Κουμουνδούρου, όπου έστησαν μπλόκο, συνέλαβαν τους πρόσφυγες, τους στοίβαξαν σε αστυνομικές κλούβες και τους μετέφεραν σε στρατόπεδο της Αεροπορίας για να κρατηθούν μακριά από τις αναπόφευκτες διαμαρτυρίες που θα ακολουθούσαν.

Σε ανακοίνωσή της η «Αγωνιστική Αριστερή Οικολογική Συμπαράταξη για την Αθήνα», που υπόγραφε ο επικεφαλής της Λέων. Αυδής, αναγράφονταν:

«Σήμερα στην Πλατεία Κουμουνδούρου άρχισε και βρίσκεται σε εξέλιξη μία βαρύτατη προσβολή στην αξία του ανθρώπου…

Η κυβέρνηση, αντί για λύση του προβλήματος των Κούρδων της Πλατείας Κουμουνδούρου, προσέφυγε σε αστυνομική επιχείρηση. Στην Πλατεία έγινε τα χαράματα μπλόκο. Οι Κούρδοι πιάστηκαν, στοιβάχτηκαν σε κλούβες και μεταφέρθηκαν σε αναζήτηση, όχι καταλύματος, αλλά χώρου αποθήκευσης. Δήμαρχοι των πέριξ δήμων κινητοποιήθηκαν, όχι για να βρουν κατάλληλο χώρο εγκατάστασης, αλλά για να απομακρύνουν το πρόβλημα από τις επικράτειές τους. Ο Δήμος Αθηναίων έστειλε στην Πλατεία απορριμματοφόρα και φορτηγά για να εξαφανίσει τα φτωχά νοικοκυριά των προσφύγων και να αποκαταστήσει στην Πλατεία την τάξη και την αισθητική του κάγκελου. Κοινό μέλημα όλων, η συγκάλυψη της αθλιότητας και όχι η εξάλειψή της».

Το βράδυ της παράδοσης του Οτσαλάν στους διώκτες του, ο Κώστας Σημίτης, πρωθυπουργός της Ελλάδας, δήλωνε: «Κάναμε το χρέος μας με τον καλύτερο τρόπο απέναντι στην Ελλάδα και τα συμφέροντά της, απέναντι στο κουρδικό ζήτημα και τον ίδιο τον Οτσαλάν»! και λίγο παρακάτω: «Είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους αποσχιστικά κινήματα. Είμαστε κατά των ένοπλων ανταρσιών και των πράξεων τρομοκρατίας και βίας»! Την ίδια μέρα της ντροπιαστικής παράδοσης του Οτσαλάν στους Τούρκους, ο Ελληνας πρωθυπουργός καταδίκασε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του κουρδικού λαού. Τον αγώνα του για το δικαίωμά του να υπάρχει (ακόμα και η κουρδική γλώσσα είναι απαγορευμένη) ο Κ. Σημίτης τον αποκάλεσε «αποσχιστικό κίνημα», «ανταρσία» και «τρομοκρατία».

Ο αξέχαστος Τάσος Αυγερινός, ο θρυλικός «Οίστρος» του Ριζοσπάστη, σχολίαζε με τον μοναδικό του τρόπο την επικαιρότητα:

 Οβερ, ελήφθη!

Την εντολή σας
λάβαμε,
αφεντικά
μεγάλα,
κι όπως υπήρξαμε
ευπειθείς
και σε κελεύσματα
άλλα,
τον “Απο”
θα σας δώσουμε
και τώρα
για κρεμάλα!

Την εντολή σας
λάβαμε,
“οκέι”
και εντάξει,
νυν υπέρ πάντων
ο αγών,
για την “καινούρια
τάξη”,
το καθετί
θα κάνουμε
η ΜΙΤ
να τον αρπάξει!

Ο οίστρος

Η Κούρδισσα Σεμσί Κιλίτς, γνωστή με το όνομα «Ντιλάν», η οποία συνόδευε μαζί με άλλους τον Οτσαλάν, περιέγραφε, σε συνέντευξή της, στο κουρδικό κανάλι MED-TV, τον Φλεβάρη του 1999, λίγες μέρες μετά την προδοσία, τα γεγονότα που οδήγησαν στην απαγωγή του προέδρου του PKK, από την ελληνική πρεσβευτική κατοικία στο Ναϊρόμπι:

 «Με διορατικότητα, ο ηγέτης είχε δει στην πραγματικότητα όλες τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν. Ο Πρόεδρός μας είχε καταλάβει πολύ καλά την παγίδα που οι Έλληνες αξιωματούχοι, όπως ο Σημίτης και ο Πάγκαλος και μερικοί άλλοι, του είχαν στήσει και τι σήμαιναν οι εγγυήσεις που δόθηκαν, όπως και γιατί ο Σημίτης και ο Πάγκαλος προσπαθούσαν να μας καθησυχάσουν με απευθείας τηλεφωνήματα και μας έλεγαν ότι όλα ήταν εντάξει».

Ολόκληρη η απομαγνητοφωνημένη και μεταφρασμένη συνέντευξη της Ντιλάν, όπως την βρήκαμε από το rojavakurdistan.gr, εδώ.

Μετά από μια σύντομη δίκη-παρωδία το 1999, την οποία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) χαρακτήρισε «άδικη», ο Οτσαλάν καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που μετατράπηκε σε αμετάκλητη ισόβια κάθειρξη μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Τουρκία το 2002.

Ένα νησί-φυλακή, το Ιμραλί, στη θάλασσα του Μαρμαρά, εκκενώθηκε και προετοιμάστηκε αποκλειστικά για τον Οτσαλάν,  σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης.

Από το 1999 έως το 2009 ήταν ο μοναδικός κρατούμενος της φυλακής, ζούσε σε πλήρη απομόνωση και φυλασσόταν — κάτι που ισχύει ακόμη — από περισσότερους από χίλιους στρατιώτες. Στα έντεκα αυτά χρόνια δεν του επιτρεπόταν να αγγίξει κανέναν — ακόμη και οι χειραψίες απαγορεύονταν.

Μετά από εκθέσεις του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο τέλος του 2009, οι τουρκικές Αρχές μετέφεραν στο Ιμραλί άλλους πέντε πολιτικούς κρατούμενους, με τους οποίους προαυλίζεται δύο φορές την εβδομάδα για ένα δίωρο. Επίσης του επιτρέπουν δύο ώρες την εβδομάδα να αθλείται.

Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο θρυλικός ΄Απο, είναι το σύμβολο και ο φυσικός ηγέτης του Κουρδικού λαού. Η θέση του δεν είναι στο κολαστήρι του Ιμραλί αλλά στο τραπέζι των ισότιμων διαπραγματεύσεων για το κουρδικό ζήτημα, συμβολή στην ειρήνευση της περιοχής.

Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια στις 4 Απρίλη του 1949 στο χωριό Αμάρα (τουρκική ονομασία: Ομερλί) στην επαρχία Ούρφα στην νοτιοανατολική Τουρκία (Βόρειο Κουρδιστάν). Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Παράλληλα ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα. Το 1971 μεταπήδησε στην Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Άγκυρας, από όπου και αποφοίτησε.

Το 1975, σε  συνεργασία με τους Μαζλούμ Ντογκάν και Μεχμέτ Χαϊρί Ντουρμούς εξέδωσαν «Το Μανιφέστο», που περιέχει, σε γενικές γραμμές, τα κύρια καθήκοντα και τις προοπτικές της κουρδικής επανάστασης.

Στις 27 Νοέμβρη 1978, ιδρύθηκε το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK– Partiya Karkerên Kurdistan) στο Φις, ένα μικρό χωριό κοντά στην Αμιδα (Ντιγιάρμπακίρ). Είκοσι-δύο ηγετικά μέλη του κινήματος συμμετείχαν στο ιδρυτικό συνέδριο του PKK. Δύο από αυτά τα μέλη ήταν γυναίκες (η μία ήταν η Sakine Cansız, που δολοφονήθηκε, μαζί με άλλες δύο Κούρδισσες, στο Παρίσι το 2013). Εκεί παρουσιάστηκε για συζήτηση το «Μανιφέστο», το οποίο τελικά υιοθετήθηκε ως ιδρυτικό πρόγραμμα του Κόμματος στο Πρώτο Συνέδριό του.  Ένα σύγχρονο κίνημα εθνικής απελευθέρωσης είχε γεννηθεί, με τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν να αναδύεται ως ιδεολογικός και πολιτικός ηγέτης του.

Παρά τις σκληρές συνθήκες φυλάκισης και την πλήρη απομόνωσή στην οποία υποβάλλεται, ο Οτσαλάν καθοδηγεί το κουρδικό κίνημα, μέσα από αναλύσεις για το «Δημοκρατικό έθνος» και τον «Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό», που καταφέρνει να βγάλει κρυφά, από το Ιμραλί, και οι οποίες δημοσιεύονται, μεταφρασμένες σε πολλές γλώσσες, με τον τίτλο «Γραπτά της Φυλακής».

Ο φυλακισμένος Κούρδος ηγέτης πέτυχε μια σημαντική ιδεολογική αναμόρφωση και διατύπωσε αυτό που έγινε το νέο πρόταγμα του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος. Παρά τα μεγάλα εμπόδια, κατάφερε να πείσει το κίνημά του και τον κουρδικό λαό ότι είναι πια απαραίτητη μια ειρηνική λύση.

Το κουρδικό κίνημα κάτω από την καθοδήγησή του εγκαταλείπει τον αγώνα για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδικού Κράτους και εστιάζει στη δημιουργία αυτοδιοικούμενων περιοχών χωρίς να αλλάξουν τα σύνορα, με σεβασμό της ταυτότητας των λαών που κατοικούν σε αυτές, στον εκδημοκρατισμό της κουρδικής κοινωνίας με την πλήρη απελευθέρωση και αναγνώριση  των δικαιωμάτων των γυναικών, και στην υπεράσπιση του περιβάλλοντος.

Οι Κούρδοι σε όλο τον κόσμο θυμούνται αυτή τη μέρα και οργανώνουν εκδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Φέτος τέτοιες εκδηλώσεις οργανώθηκαν το Σάββατο 13 Φλεβάρη κάτω από τα βασικά συνθήματα: «Δεν μπορείτε να σκοτεινιάσετε τον ήλιο μας» και  «Τέλος στην απομόνωση, την κατοχή και τον φασισμό – Είναι ο καιρός για την Ελευθερία»