Ο μονόλογος της αγάπης
Εις μνήμην
Των γενναίων ψυχών
Τα άγια
αρετών & θαυμάτων
τα άδυτα…
«Σημάδι στο φως» Ελένη Συκά-Κοντόζογλου
Ήταν 16 Νοεμβρίου 2003 όταν στο φιλόξενο αμφιθέατρο του 4ου Λυκείου Κορίνθου παρουσιάστηκε το βιβλίο της ποιήτριας Ελένης Συκά-Κοντόζογλου με τίτλο «Ο μονόλογος της αγάπης». Μεταξύ των Συντελεστών της εκδήλωσης ήταν ο Κώστας Καζάκος και η Εύα Κοταμανίδου οι οποίοι απάγγελλαν ποιήματα της δημιουργού. Ο Κυριάκος Βαλαβάνης κριτικός λογοτεχνίας και η Μίνα Πέτρου-Βενετσάνου θεατρική συγγραφέας-ποιήτρια, μίλησαν εξαιρετικά και με πληρότητα, για την συγγραφέα και το έργο τους. Την παρουσίαση ομόρφυνε η ωραία και διακριτική μουσική της κας Ανίτας Τσαπάλου.
Η εκδήλωση, η οποία άφησε εποχή, ήταν πρωτοβουλία και οργάνωση του Λυσίππειου Πνευματικού Κέντρου της Ν.Α. Κορινθίας, με πρόεδρο τον Απόστολο Ε. Παπαφωτίου σε συνδιοργάνωση με το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Κορινθίων.
Αποτελούσε μέρος μιας σειράς εκδηλώσεων στο πλαίσιο της «Γόνιμης Λογιοσύνης» με στόχο να γνωρίσουμε την ποίηση και τους τοπικούς δημιουργούς της.
Η φωτογραφία ελήφθη μετά το πέρας της εκδήλωσης. Επειδή η λήθη μηχανεύεται και μεθοδεύει το θάνατο της μνήμης, ας θυμηθούμε, καταλύοντας την λησμονιά, τους δύο «αναντικατάστατους απόντες», τον Κώστα Καζάκο και την Εύα Κοταμανίδου, δύο γενναιόψυχες και στέρεες προσωπικότητες με διεθνή παρουσία και ακτινοβολία.
Και οι δύο στήριξαν και λάμπρυναν με τις απαγγελίες τους την εκδήλωση αποδίδοντας πλήρως τα μηνύματα των ποιημάτων. Άφησαν το αποτύπωμα στην παρουσίαση με μεστή εκφορά της γλώσσας προσαρμοσμένη στα λυρικά στοιχεία της μοναδικής ποίησης της κας Ελένης Συκά-Κοντόζογλου. Μεθύσαμε από το άρωμα του ποιητικού δέους που εξέπεμπαν γεμάτο από έρωτα, κραυγές, αγάπη, φιλιά, δάκρυα, στεναγμούς, σιωπές.
Ένας πλήρης συγκερασμός λυρισμού και γλώσσας, με αίσθημα και στοχασμό που βρήκε την τελείωση του στις αισθαντικές και μοναδικές απαγγελίες. Η φωτογραφία, δεν είναι αιχμαλωσία και απεικόνιση στιγμής αλλά μας θυμίζει τις πνευματικές αναζητήσεις και τις αισθητικές συγκινήσεις που νιώσαμε όλοι. Κοινή ήταν η διαπίστωση και όχι στιγμιαία ότι οι «αναντικατάστατοι απόντες», εκλεκτοί ηθοποιοί, ήταν εμβληματικές προσωπικότητες, βαθιά συνειδητοποιημένες για την αποστολή της τέχνης, του θεάτρου, τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της και το ρόλο του ηθοποιού. Τον διακόνησαν σε όλη την ελεύθερη βιωτή τους ως ρόλο προσφοράς και ανθρωπιάς για τα μικρά και τα μεγάλα, για τα απλά και τα σύνθετα, για τα εύκολα και τα δύσκολα, για τις χαρές και τις πίκρες για το πώς ο άνθρωπος γίνεται μέσα από τον αγώνα Άνθρωπος! Η ομορφιά και η γνώση πρέπει να μοιράζεται και να απλώνεται στον κόσμο. Αυτό ακολούθησαν και προσέφεραν μέσα και από τα δημόσια πράγματα που συνειδητά, ποιοτικά και επάξια υπηρέτησαν. Ακόμη η ζωή , η καλλιτεχνική πράξη και το θέατρο για αυτούς είναι μια αρμονική συνύπαρξη.
Πιστοί στην ταυτότητα τους και στα πιστεύω τους εφάρμοζαν πάντα αυτό που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος το 1959, στο έργο «Ο λόφος με το συντριβάνι»,
«Τα ιδανικά δεν είναι για να μας κουβαλάνε σαν παράλυτους στην πλάτη τους, αλλά για να τα σηκώνουμε ψηλά εμείς στα χέρια μας σαν σημαίες».
Δρ. Απόστολος Ε. Παπαφωτίου
Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Οικονομολόγος Ε.Κ.Π.Α.
