Μόρια. Ένας τόπος που είχε γίνει συνώνυμο του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Σύμφωνα με τους επίσημους αριθμούς 13.000 άνθρωποι ζούσαν εκεί: Φαγητό με βάρδιες, ύπνος με βάρδιες, ζωή με βάρδιες, μέσα στη λάσπη η οποία έλιωνε με τη ζέστη και πάγωνε με το κρύο. Όπως και οι πρόσφυγες, έλιωνε και πάγωνε η ύπαρξη τους.
Δεκάρικοι απάνθρωπου ανθρωπισμού από εκείνους που έφτιαξαν τη Μόρια κι έχουν όνομα. Υπέγραψαν φυλακο-συμβόλαια, εγκλώβισαν ανθρώπους, έχτισαν μια κόλαση.
Τη συμφωνία υπέγραψαν Ευρωπαϊκή Ένωση και Τουρκία και υλοποίησαν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας. Μωρά, παιδιά, γυναίκες κι άντρες, ηλικιωμένοι, τοποθετήθηκαν μέσα σε έναν τεράστιο σωλήνα, που άνοιγε κι έκλεινε ανάλογα με τα γεωπολιτικά παζάρια στην περιοχή. Άλλοι έχασαν τη ζωή τους στη θάλασσα, άλλοι έφτασαν – ύστερα από ταξίδια ελπίδας και απελπισίας από τις κατεστραμμένες πατρίδες τους προς την πολιτισμένη Δύση – στον ενδιάμεσο σταθμό: Την Ελλάδα. Τη χώρας μας, η οποία έγινε δεσμοφύλακας του ιμπεριαλισμού, των ισχυρών «συμμάχων» που ματώνουν λαούς κι ύστερα παριστάνουν ότι ψάχνουν λύσεις για να μην πνίξουν τους κατατρεγμένους.
Η Μόρια κάηκε. Η κυβέρνηση εξέφρασε τη λύπη της. «Αναγνωρίζω τις δύσκολες συνθήκες. Τίποτα ωστόσο δεν μπορεί να γίνεται άλλοθι για βίαιες αντιδράσεις σε υγειονομικούς ελέγχους. Και, πολύ περισσότερο, για τέτοιας έκτασης ταραχές», είπε από τη χρυσή του γυάλα ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η Λέσβος κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τέσσερις μήνες, από την κυβέρνηση. Η εμπρηστική πολιτική αρνείται το έγκλημα της. Οι εμπρηστές της κόλασης δεν αναζητούνται. Βαφτίζονται «αχάριστοι ξένοι», «Τούρκοι πράκτορες», μέχρι και «αρνητές» της καραντίνας. Όλα τα σενάρια βολικά, αρκεί να μην ακουμπήσει κανείς εκείνους που κατασκεύασαν ένα τοπίο με φυλακισμένους ανθρώπους καταδικασμένο να καεί.
Οι φασίστες ήδη έχουν πάρει τη θέση τους, τα τάγματα εφόδου ουρλιάζουν ήδη τη μισανθρωπία τους: Στα ξερονήσια οι «λαθραίοι»!
Τα ψύχραιμα παπαγαλάκια, μέσα στο κοστουμάκι τους με τις φασιστικές ρίγες, είναι έτοιμα να χειροκροτήσουν την αποφασιστικότητα των αρχών, οι οποίες ενίσχυσαν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς στη Λέσβο.
Δυστυχώς, μετά τη φωτιά έρχονται κι άλλες εικόνες καταστροφής. Και ο καθένας μας (ντόπιος ή «ξένος») έχει να επιλέξει ανάμεσα στον άνθρωπο και το φασιστικό κτήνος (με ή χωρίς κοστούμι). Διότι ο άνθρωπος μπορεί να κρίνει εάν είναι ζωή να επιβιώνεις με άλλους 13 (και όχι 13 χιλιάδες) κλεισμένος σε ένα κοντέινερ (όχι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης) για λίγα 24ωρα (όχι για μήνες ολόκληρους), και να υπάρχουν και συνθήκες πανδημίας.
Είναι η ώρα να σωθούν ανθρώπινες ζωές, από τον κορωνοϊό και από την λάσπη της εξαθλίωσης. Είναι χρέος μας ανθρώπινο να απεγκλωβιστούν οι χιλιάδες που προσπάθησαν να σωθούν από την κόλαση της φωτιάς, από την κόλαση της Μόριας.
