Δύο σπουδαίοι πρωταγωνιστές της Αριστεράς και της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας πέθαναν την ίδια ημέρα με διαφορά 68 ετών.
Η μοίρα το ήθελε: Δύο σπουδαίοι αγωνιστές της Αριστεράς, ο Νίκος Μπελογιάννης και ο Μανώλης Γλέζος να πεθάνουν την ίδια ημέρα, αλλά με διαφορά 68 ετών.
30 Μαρτίου 1952 εκτελείται ο «άνθρωπος με το γαρίφαλο». 30 Μαρτίου 2020 πεθαίνει πλήρης ημερών ο «πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης».
Αυτή η εμβληματική φιγούρα που συμβολίζει όσο λίγοι τον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, πιο δίκαιο, πιο αγνό.
Δεν θα μπω στη λογική της προπαγάνδας της Δεξιάς περί ηρωοποίησης ανθρώπων από την Αριστερά για να ηγεμονεύσει ιδεολογικά. Αλλωστε, αν η δεξιά παράταξη έχει τους δικούς της ήρωες με γειά της με χαρά της. Καλοδεχούμενοι όλοι εκείνοι που θέλουν το καλό της πατρίδας, που θα θυσίαζαν την ελευθερία τους ή την ίδια τους τη ζωή για να πάει μπροστά το τόπος.
Ούτε θα μπω στη λογική εκείνων που δολοφονούν χαρακτήρες, υπολήψεις και αγώνες, ζωντανών ή νεκρών ανθρώπων. Μικρόψυχοι υπάρχουν και υπήρχαν παντού, σε όλους τους πολιτικούς χώρους.
Και φυσικά δεν έχει κανένα νόημα να αναλυθεί ξανά όλο εκείνο το βρόμικο παρασκήνιο της εποχής, με τη στημένη σκευωρία των ΙΔΕΑτών, με μάρτυρα κατηγορίας τον μετέπειτα πραξικοπηματία, Γεώργιο Παπαδόπουλο, αλλά και την υπόθεση Πλουμπίδη, έναν «λεκέ» στην ιστορία του ΚΚΕ.
Εκείνο που θα πρέπει να θυμάται κάθε άνθρωπος που πιστεύει στην κοινωνική ισότητα, στον αγώνα για ιδανικά που δυστυχώς έχουν χαθεί σήμερα, είναι το χαμόγελο πριν από το θάνατο.
Είναι το γαρίφαλο στο χέρι του Μπελογιάννη που ενέπνευσε τον Πικάσο να τον σκιτσάρει. Είναι οι τρυφερές ματιές στη γυναίκα της ζωής του, την Ελλη Παππά, είναι τα λόγια που είπε, οι φλογερές εκφράσεις που γράφτηκαν στην Ιστορία:
«Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά ‘χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό.
Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ’ τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη….».
Οσο για τον Μανώλη Γλέζο, τον «απερίσκεπτο» πιτσιρικά που κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, τον αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, τον δυναμικό αγωνιστή για τη Δημοκρατία, τι να πει κανείς.
Εζησε τόσα πολλά χρόνια κάνοντας πιο όμορφο τον τόπο μας. Με τη στάση ζωής του μέχρι το τέλος. Και με το ότι τολμούσε να τα βάζει με όλους, ακόμη και με εκείνους που σήμερα το παίζουν αριστεροί προσβάλλοντας ακόμη και την ίδια την Αριστερά.
Ο Γλέζος πίστευε στην ουτοπία της Αριστεράς, και γι’ αυτό θα μείνει στην καρδιά μας. Κι όταν τον ρώτησαν κάποτε είχε πει:
«Ο Νίκος Ζαχαριάδης έλεγε: «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε». Εγώ ποτέ δεν αγάπησα το κελί μου και όλο έκανα απόπειρες δραπέτευσης. Δεν με ενδιέφερε και το φαΐ μου, άρα στο μόνο που συμφώνησα με τον Ζαχαριάδη ήταν το διάβασμα. Μες στη φυλακή έχω διαβάσει τα πάντα. Δεύτερον, το κόμμα μού έλεγε να κάθομαι να τις «τρώω», χωρίς να αντιδρώ, παρά μονάχα λεκτικά. Υπάρχει, δημοσιευμένο στον «Ριζοσπάστη», γράμμα μου του ’46, στο οποίο τονίζω ότι δεν θα ξαναδεχτώ να φάω ξύλο. Στην περίφημη σύγκρουση στη φυλακή των μελλοθανάτων της Κέρκυρας, με χτυπάγανε επτά φύλακες με αλυσίδες και ρόπαλα και εγώ «απαντούσα» με τα χέρια μου».
Και:
«Το “Αριστερά” είναι ένα μορφολογικό σχήμα. Βαφτίστηκε έτσι επειδή στη γαλλική Βουλή στεκόντουσαν στ’ αριστερά αυτοί που είχανε ριζοσπαστικές ιδέες. Ποιος είναι στην ουσία ο αριστερός; Αυτός που δεν περπατάει την πεπατημένη, αλλά σκάβει έναν καινούργιο δρόμο», είχε πει ο Μανώλης Γλέζος.
Τιμή και δόξα, λοιπόν, στον Νίκο Μπελογιάννη και στον Μανώλη Γλέζο. Ας γίνουν παράδειγμα για τον ηρωϊσμό τους, για το ήθος τους, για τη στάση ζωής τους. Ετσι για να τους βλέπουν τα σημερινά θρασίμια, οι άθλιοι δήθεν «κληρονόμοι» της αριστερής ιδεολογίας.
