Τα αποτελέσματα των πανελλήνιων εξετάσεων. Τι άγχος, τι προσμονή! Θα περάσω εκεί που θέλω; Θα περάσω γενικά; Θα αποτύχω; Και αν αποτύχω τι θα γίνω; Τι θα απογίνω;
Αυτές ήταν οι σκέψεις οι δικές μου μερικά χρόνια πριν αλλά και εκατοντάδων άλλων παιδιών που περνούν αυτή την καμάρα. Την καμάρα των εξετάσεων που για έναν απροσδιόριστο λόγο έχουμε μάθει ότι είναι ο δείκτης αποδεκτότητας. Η επιτυχία και η αποτυχία.
Τι είναι αυτό που μας έκανε να πιστεύουμε ως παιδιά ότι η επιτυχία στις πανελλήνιες εξετάσεις είναι η αρχή και το τέλος; Και το τέλος…
Διάβασα μια πολύ διαφορετική ανάρτηση για την επιτυχία και την αποτυχία, του πάτερ Χαράλαμπου. Ο τρίτος του γιος δεν πέρασε πουθενά. Και εκείνος τον συγχαίρει τόσο για τις επιτυχίες του όσο και για τις φαινομενικές «αποτυχίες» του όπως λέει ο ίδιος. Και δεν θα μπορούσα να μην το μοιραστώ.
Συγχαρητήρια παιδί μου! Απέτυχες!
Διαβάστε την ανάρτηση εδώ:
«Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα…
Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων. Συγχαρητήρια στον τρίτο γιo μου τον Αλέξανδρο!!! Δεν πέρασε Πουθενά!!! Μπράβο που «απέτυχε».Μια χαρά. Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής. Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ίδιο περήφανος γι αυτόν και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.
Οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου, και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια θα δεις ότι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες, σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν. Ο Steve Jobs είχε πει σε αποφοίτους, «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία – αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση…»Εγώ θα πρόσθετα ο Θεός που ανοίγει άλλους παράδοξους δρόμους. Και η αγαπημένη πονεμένη και «αποτυχημένη» Σαρλότ Ράμπλινγκ, μας φωνάζει μέσα από την δοξασμένη και πληγωμένη της ζωή, «Ότι είμαστε εδώ το οφείλουμε σ΄αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωή μας…»
Γι αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και όχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Και γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψε με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγώ «επιτυχημένος». Δεκανίκι του δικό μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι!!!
Να θυμάσαι μικρέ, οτι στα λάθη μας μαθαίνουμε, και οτι για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές από την κόλαση.
Καλό ταξίδι ζωής…»
