Χρειάστηκαν σχεδόν 80 χρόνια αλλά η Ιερά Σύνοδος κατάφερε να αποκαταστήσει τον αείμνηστο μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή, ο οποίος στα πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου είχε κηρυχθεί έκπτωτος λόγω της αντιστασιακής δράσης του από τις τάξεις του ΕΑΜ. Η απόφαση ελήφθη στη συνεδρίαση του Αυγούστου, αναγνωρίζοντας ότι «εκινήθη εξ αισθημάτων πίστεως εις τον τριαδικόν Θεόν, τον διδόντα δικαιοσύνην εις τους ανθρώπους, και αγάπης προς την Ελλάδα, την τότε στενάζουσαν υπό το καθεστώς ξένης κατοχής». Χθες ο βουλευτής Χίου του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέας Μιχαηλίδης χαιρέτισε την απόφαση και σχολίασε ότι με την αποκατάσταση και του τελευταίου ΕΑΜικού μητροπολίτη «έκλεισε μια μελανή σελίδα της σύγχρονης εκκλησιαστικής Ιστορίας».
Βιογραφία
Ο κατά κόσμον Χριστόφορος Στρουμπής γεννήθηκε στα Θυμιανά Χίου το 1880. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1903 στην Κωνσταντινούπολη, λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα Ιωακείμ. Το 1904 αποφοίτησε από την Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Διακόνησε την Ιερά Μητρόπολη Λήμνου ως πρωτοδιάκονος και αργότερα την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου ως Πρωτοσύγκελλος.
Το 1911 εξελέγη Επίσκοπος Αρδαμερίου (στην Κεντρική Μακεδονία)[1]. Μετά το μαρτύριο του Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδη, που δολοφονήθηκε από αποσπάσματα Νεοτούρκων, ο Ιωακείμ οργάνωσε σε όλη την Επισκοπή Αρδαμερίου μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεώς του και εράνους υπέρ της απροστάτευτης οικογένειας του εθνομάρτυρα Αιμιλιανού. Γενικότερα, πρωτοστάτησε στη διαφύλαξη της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας των ελληνικών πληθυσμών απέναντι στη βουλγαρική και νεοτουρκική προπαγάνδα. Για τη συνολική του εθνική-αντιστασιακή του δράση ο Ιωακείμ εξαναγκάστηκε να απομακρυνθεί από την επισκοπή του το 1922[2]. Έτσι μετατέθηκε στη Μητρόπολη Κορυτσάς. Ωστόσο δεν κατόρθωσε να μεταβεί στην Επαρχία του λόγω απαγόρευσης των αλβανικών αρχών. Ακολούθως, στις 7 Οκτωβρίου 1924, εξελέγη Μητροπολίτης της προσωρινής Μητροπόλεως Καρδαμύλων, Ψαρών και Οινουσσών.
Το 1933 εξελέγη Μητροπολίτης Χίου. Ως Μητροπολίτης Χίου προχώρησε στην εκποίηση αφιερωμάτων και σκευών ναών χάριν των σχολείων του νησιού. Πρωτοστάτησε στην ανέγερση Νοσοκομείου στη Χίο για την καταπολέμηση ασθενειών που μάστιζαν το νησί, καθώς επίσης και άλλων κοινωφελών έργων όπως σχολείων, υδραγωγείου και αποστραγγιστικού έργου. Υποστήριζε μάλιστα και εργαζόμενους που διώκονταν από τη Δικτατορία του Μεταξά. Ακόμη φρόντιζε για την ανακούφιση και τον επισιτισμό του πληθυσμού καθώς η πείνα μάστιζε το νησί[3].
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε σημαντική αντιστασιακή και κοινωνική δράση, ενώ ήταν μέλος του ΕΑΜ[4][5]. Το 1946, επί αρχιεπισκόπου και αντιβασιλέα Δαμασκηνού, δικάστηκε για τη συμμετοχή του στο ΕΑΜ ως φιλοκομμουνιστής και τιμωρήθηκε με έκπτωση από τη μητρόπολή του[6]. Ανακριτής στη δίκη του ήταν ο Θηβών Πολύκαρπος, αφού πρώτα αρνήθηκαν τρεις άλλοι επίσκοποι να αναλάβουν την συγκεκριμένη υπόθεση και τελικά καταδικάστηκε μετά από μία στημένη δίκη.[7][8].
Ο Ιωακείμ απεβίωσε στις 28 Μαρτίου 1950, πάμπτωχος και φιλοξενούμενος από συγγενείς του. Τάφηκε στο προαύλιο του ναού της γενέτειράς του, όπου ανεγέρθηκε η προτομή του. Κατόπιν προσπαθειών από φορείς, πολίτες και συμπατριώτες του[9], ο Ιωακείμ αποκαταστάθηκε ηθικά από την Εκκλησία της Ελλάδος το 2021[10], όπως συνέβη νωρίτερα για τους άλλους δύο Μητροπολίτες που συμμετείχαν στο ΕΑΜ, Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιο.
